The Sixxis – Hollow Shrine

Het Amerikaanse The Sixxis is opgericht in 2006 en debuteert met de cd Hollow Shrine. De band heeft reeds op het podium gestaan met Wishbone Ash en werd persoonlijk door The Winery Dogs gevraagd om mee te gaan op tour. Begin september waren ze in Nederland nog te bewonderen in het voorprogramma van Spock’s Beard en dat geeft meteen de muzikale richting aan waarin de band zich begeeft. Progressieve rockmuziek dat vrij makkelijk te doorgronden is en een band die weinig complexe composities schrijft en speelt. Niemand minder dan David Bottrill (onder meer Tool, Muse, Silverchair, Peter Gabriel) was bereid om de productie op zich te nemen.
Kenmerkend in het geluid van The Sixxis is de stem van Vladdy Iskhakov. Zijn stijl is warm en veelal meeslepend zoals in het openingsnummer Dreamers. Daarnaast laten Mark Golden (basgitaar) en Josh Baker (drums) de nummers van een extra stabiele basis voorzien. Vooral in Nowhere Close komen we het basgeluid van Mark op een uiterst funkyleest tegen. In combinatie met het gitaarspel krijgen we progressieve rock zoals ik dat graag hoor. Met verrassende stijlwisselingen in bijvoorbeeld het instrumentale Coke Can Steve en de single Out Alive zorgt dit ervoor dat ik regelmatig geboeid wordt door de opbouw in de compositie. In Out Alive is er plotseling ruimte om helemaal terug te gaan naar een minimale basis om van daaruit te werken naar een climax. Het drumwerk van Josh Baker is een belangrijk element. Sowieso qua geluid, maar zeker ook qua techniek. In Opportune Time lijkt hij op een vrij eenvoudige manier een schijnbaar afwijkend ritme neer te zetten waardoor dit nummer extra spanning mee krijgt. Home Again daarentegen krijgt een pulserend ritme van hem mee dat in combinatie met de rest wat doet denken aan eem progressieve versie van Living Colour. Verdere invloeden zijn eveneens aanwezig op de cd. Het gitaarwerk in het prachtige Weaping Willow Tree refereert naar het gitaarspel van Chris Whitley en hoewel het eigenaardig klinkt lijkt The Alan Parsons Project (in de beginperiode) aan de wieg te hebben gestaan van Waste Of Time.
Hollow Shrine klinkt vooral fris en ik kan me niet indenken dat The Sixxis op de korte termijn niet de waardering krijgen die ze verdienen. De tien nummers liggen goed in het gehoor, hebben de nodige verrassende wendingen in stijl en tempo en we hebben hier te maken met vijf uiterst artistieke individuen die zichzelf absoluut ten dienste van het totale geluid hebben gesteld. Voor liefhebbers van Sound Of Contact, Spock’s Beard of mensen die het oude geluid van The Alan Parsons Project een warm hart toedragen is Hollow Shrine een prachtig nieuwe cd en vooral een uitmuntend debuut van deze veelzijdige band.