Samen zijn ze verantwoordelijk voor een flinke pot doom- / gothicmetal met wat psychedelische randjes hier en daar. In She Is My Lazarus wordt dat meteen duidelijk. Een nummer waarin vooral de zangpartijen log en droog worden neergezet. Ik moet ook zeggen dat je ervan houdt of ervan gruwelt. Een echte tussenweg is er niet. Gitarist Kostas en drummer Anna laten daarbij wel even horen dat ze een belangrijke bijdrage leveren aan het nummer zelf. Vooral het gitaargeluid van Kostas is eigenlijk wel bepalend voor het gehele album. Of het nu in de loodzware riff in Black Mother Of The Lord Of Light is, of in Sargon Of Akkad. Je kunt er niet omheen. In het nummer We Are The End lijkt het me zeer onwaarschijnlijk dat Kostas niet bekend is met het bekende gitaargeluid van de heer Iommi. Een nummer dat in de coupletten zangtechnisch dan ook weer wat weg heeft van de heer Till Lindemann van Rammstein. Juist dat sinistere en bijna cynische stemgeluid siert het nummer en biedt een mooi tegenwicht tegen de gitaarmuur die er omheen is gebouwd.
Dat eerder genoemde psychedelische randje komt naast het openingsnummer ook mooi terug in Magnifecent Desolation Het nummer is bijzonder in zijn soort omdat alle instrumenten hun eigen rol opeisen en daarmee een gezamenlijke strijd aangaan. Het basgeluid van Efthimis is melodieus, terwijl Kostas zijn distortion daarover giet en Anna in een onophoudelijk drumritme die groove behoudt, ondanks de muzikale dwalingen van haar collegabandleden.
Uiteindelijk blijft de zwar(t)e deken van de dark-/doom-/gothicrock het album bedekken. Daar verandert het aan Nothing Else Matters-gerelateerde gitaargeluid in My Lai niets aan.
Sanatana Dharma is geen album dat je even tussendoor opzet. In principe is het niet een heel moeilijk album, maar het vraagt toch wel wat van je gemoedstoestand. Misschien té licht voor doommetallers en te zwaar voor Sabbathfans. Maar daar tussenin is het eigenlijk wel goed toeven voor deze Griekse band.