Sinds het prille begin van The Smile is Nederland de nieuwe formatie rondom Radiohead-bandleden Jonny Greenwood en Thom Yorke gaan omarmen. Uiteraard hebben deze twee heren zich ook al lang bewezen in de muziekwereld en blijkt The Smile ook een schot in de roos te zijn. Na een succesvol debuutalbum A Light For Attracting Attention volgde al snel opvolger Wall Of Eyes. Ter promotie van dit album kwamen de heren van The Smile zich op zaterdagavond 16 maart meldden in een uitverkochte AFAS Live.
Om de bezoekers alvast in de juiste sfeer te krijgen schakelde The Smile de hulp in van bevriend muzikant/producer James Holden. De grote zaal in Amsterdam veranderde voor ongeveer ruim een half uur in een dansvloer, waarbij de Brit diverse minimal sounds over het publiek uitstrooide. Daarnaast zorgde zijn collega op het podium voor wat extra spanning, door op verschillende momenten allerlei live-instrumenten aan de show toe te voegen. Belletjes, sambaballen, er kwam van alles voorbij, wat vervolgens ook weer in een loop terugkwam gedurende de songs. Zo was er dan ook veel meer te zien dan puur James Holden die vanachter zijn dj-tafel de muziek de zaal in lanceerde. De show van James Holden zou misschien beter passen als een soort van afterparty om na een indrukwekkende show vervolgens nog even los te kunnen gaan.
Rond de klok van negenen kwam het kwartet van The Smile het podium bewandelen, want naast vaste bandleden Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner kwam ook multi-instrumentalist Robert Stillman uit de coulissen tevoorschijn. Even klonk er een luid gejuich, maar vervolgens zo’n 6000 bezoekers vol verwachting en spanning naar het podium. Wat zou vanavond The Smile allemaal uit de hoge hoed toveren. Hoe gedragen de nummers van het recente album Wall Of Eyes zich ten opzichte van het debuutalbum? Hebben de heren misschien nog wel een verrassing in petto? Genoeg vragen, die allemaal een antwoord zouden krijgen.
The Smile trapte vanavond af met de titeltrack annex albumtitel van het nieuwe album Wall Of Eyes. Het nieuwe album oogt op het eerste ogenblik als een luisteralbum, maar voor The Smile lijkt het album slechts een basis te zijn, waaruit men vrolijk mag improviseren, elementen mag toevoegen, van toonsoort en ritme mag wijzigen, alles wat The Smile tot nu toe heeft uitgebracht mag als een leidraad worden beschouwd. Met twee masterminds aan boord werd dan ook een klein liedje ineens enorm spannend. Aan Yorke en Greenwood uitleggen hoe ze de spanning kunnen opbouwen is dan ook totaal overbodig. De heren vlogen alles aan en dat terwijl jazzy drummer Tom Skinner met wat improvisatie geleidelijk de heren op de voet volgde. Tussen deze talenten door mocht Robert Stillman ook subtiel op saxofoon een duit in dat zakje doen.
Het muzikale collectief The Smile had dan ook binnen no-time de AFAS Live in zijn greep. Een uitgelaten publiek staarde naar het podium en sommigen probeerden zelfs een dansje te maken, wat met al die tempowisselingen en überhaupt rare ritmes best een opgave leek. Een beetje heupwiegen, een beetje meeknikken, maar vooral genieten en hard juichen na een mooi gespeelde track. Voor veel bezoekers was deze show niet de eerste, men haalde bij aanvang van de show al herinneringen op aan de show in Paradiso en Down The Rabbit Hole. Dat vervolgens de band nu in AFAS Live stond vond men dan ook wel een logische stap. Ook mochten de Radiohead-shirts niet ontbreken, velen waren ook bekend met de kunsten van Jonny Greenwood en Thom Yorke.
Om het muzikale spektakel wat meer glans te geven was op de achtergrond een lichtwand geplaatst en boven deze wand waren nog een paar schermen te zien, waarop de verrichtingen te zien waren van deze heren. Veelal zag men dan ook hoe geconcentreerd de bandleden in de weer waren om het maximale in elkaar omhoog te halen. Elkaar tot het uiterste drijven, streven naar perfectie, maar eigenlijk leek het spel al het hoogst haalbare. Zo kreeg frontman Thom Yorke de een na andere gitaar aangereikt en kroop hij zo af en toe achter de toetsen, maar het ware genie was toch Jonny Greenwood, die door verbazende trucs van alles uit zijn instrumenten wist te halen. Met speels gemak dreef hij zijn Les Paul tot het uiterste, daarbij wild schuddend met zijn hoofd, de muzikant was helemaal èèn met zijn instrument. Het optreden van The Smile zou dan ook als èèn groot hoogtepunt de boeken in kunnen gaan. De nummers van het nieuwe Wall Of Eyes-album hebben live net dat extra zetje gekregen en blijken prima te blenden met de nummers van het debuutalbum. Daarnaast is het mooi om te zien hoeveel publieksfavorieten er op A Light For Attracting Attention blijken te staan. Het publiek veert op bij tracks zoals The Opposite, The Smoke, Thin Thing en uiteraard Skrting The Surface. De onheilspellende drijvende ritmes blijken het dan ook zeer goed te doen in Amsterdam. Zelfs het onuitgebrachte nieuwe nummer Instant Psalm mocht op het nodige gejuich rekenen
Contactleggen met het publiek doet frontman Thom Yorke nauwelijks. Een kort gilletje, een summier “Thank You” is alles waar we het gedurende de show mee moeten doen, behalve als tijdens Read The Room duidelijk wordt dat een bezoeker is flauwgevallen en Thom de show stopt en acuut enigszins geïrriteerd de security sommeert hier meteen iets aan te doen, want de band zou pas de show hervatten als alles weer in orde was. Vervolgens werd dan ook het optreden herpakt, Read The Room werd opnieuw ingestart en leek het alsof het voorval niet had plaatsgevonden. Ook dat is professionaliteit, herpakken en door.
Na ongeveer anderhalf uur verliet The Smile even het podium om vervolgens snel terug te keren voor het toegift. Nog een kwartier hield de Britse formatie de AFAS Live in zijn greep, waarbij de band als eerste aftrapte met Feeling Pulled Apart By Horses, een solo-track van Thom Yorke. Vervolgens kwamen er nog een paar songs voorbij, waarbij gaandeweg het einde het tempo wat uit de show werd gehaald en men in de grote zaal nog eventjes mocht genieten van het heerlijke samenspel van The Smile.
The Smile keert deze festivalzomer nog terug op onder andere A Campingflight To Lowlands Paradise.
Foto’s door Charlotte Grips – Rockportaal.nl
[