The Soft Moon & Helm – Doornroosje (Nijmegen) 13/03/2018

Omschrijvingen als noise rock, industrial en wave. The Soft Moon brengt hun muziek met een grote diversiteit. Regelmatig met een snufje jaren tachtig, maar wel met beide benen in de huidige tijd. Soms schreeuwerig, maar meestal wel met een aanstekelijke en dansbare groove. Zoals vanavond bijvoorbeeld tijdens Circles, Burn en Choke. Indrukwekkend. Luis Vasquez zingt, gromt en brult. Hij speelt gitaar en zorgt mede voor de industrial geluiden. De (deels elektronische) percussie is vanavond in goede handen, elke klap is raak. Bij een door percussie gedreven nummer als Total Decay valt dit extra op. Bas en samples worden door de derde bandlid zorgvuldig onder handen genomen. Contact met het publiek is er nauwelijks. The Soft Moon draaft door en heeft geen tijd voor intermezzo’s. Dat gaat een tijd goed, maar tijdens de tweede helft van de set zakt het niveau toch wat. Het klinkt niet slecht, maar er vormt zich een licht spoor van verveling. Mogelijk omdat het geluid helder, maar vlak afgesteld staat. Van een echte impact is daardoor geen sprake meer. Het gevoel van ‘we kennen het inmiddels wel’ wordt steeds prominenter. Let wel; het blijft live een genot om bij The Soft Moon te zwelgen in duisternis. De euforie van het begin is er alleen niet meer.
Helm grijpt voor mij terug op mijn Cold Meat Industry, Hands en Ant-Zen verleden. Een man achter zijn machine. Nul contact met het publiek. Alleen sferische donkere muziek. Helaas geen videobeelden. Dat had dit optreden toch wat meer meerwaarde kunnen geven. Het enige wat echt opviel was het, voor het publiek, onduidelijke einde van de set. Stopt hij nu echt? Ja, hij stopt echt…
The Soft Moon