Ludwig van Beethoven zei ooit: “Een valse noot zingen is onbelangrijk, maar zingen zonder passie is onvergeeflijk”. Deze prachtige zin gaat natuurlijk op voor alle instrumenten binnen de muziek zeker ook op een avond als deze. Een valse noot heb ik niet echt gehoord maar het kan ook zijn dat ik hem niet heb opgemerkt omdat het met de passie deze avond op het podium meer dan goed zat.
Het voorprogramma van de avond wordt verzorgd door Raw Flowers. De band is geboren ergens in 2013 en bestaat uit de broers Clemens en Lawrence Mul respectievelijk op bas en zang&gitaar, Paul Diersen gitaar&zang en drummer Ilja Vaags. De bandleden hebben een rijk en divers bandverleden. Zo speelden de broers Mul eerder in The Bloody Honkies, nam Paul Diersen de bas en toetsen mee bij Shaking Godspeed en speelde Ilja in de Deadbeat Conspiracy . Het gelijknamige debuutalbum van Raw Flowers werd dit jaar uitgebracht en is enkel op vinyl te verkrijgen, met hippe mp3 downloadcode uiteraard. De band timmert inmiddels behoorlijk aan de weg en speelde eerder dit jaar onder andere al op de Zwarte Cross en het alternatieve zusje het Manana Manana Festival.
Enige invloeden van bands als The Doors zijn zeker terug te horen in de muziek van Raw Flowers maar dat voor de beeldvorming want de band heeft een heel mooi eigen geluid. Zanger Lawrence beschikt over een zeer prettig en warm stemgeluid met een aangenaam rauw randje die er af toe lekker uitscheurt. Ilja, die zich zelfs door een brace om zijn linkerarm niet laat weerhouden de vellen straf te raken, kan met gemak in het rijtje van de meest strakke en expressieve drummers van het land en het zou me niets verbazen als muzikale duizendpoot Paul ook achter het drumstel meer dan gemiddeld zijn mannetje zou zitten. Het volle, groovende basgeluid van Clemens verbindt de melodieuze songs die met een hoge dosis emotie worden gebracht. Het optreden geeft mij, hoewel ik er persoonlijk niet bij ben geweest, een soort Woodstock flower en power gevoel met de muziek als drug. Bijna instinctmatig wordt je meegezogen en als vanzelf ga je mee in een muzikale zee van beweging. De af en toe heerlijk slepende muziek met nummers als het extatische Bad Weather en het dromerige The big chill doet het werk. De wat steviger nummers waaronder het intense Livin’ Dolls doen je dan weer opspringen maar het relaxte, laid back gevoel blijft tot aan het eind van het optreden. De band oogt en klinkt als een sterk en harmonieus geheel op een hoog muzikaal niveau en geniet zichtbaar op het podium. En dat wordt opgepikt door het publiek die de heren enthousiast toejuicht.
De band wisselt vuige, stevige rock af met meer melodieuze, intelligente, lekker in het gehoor liggende songs. Straffe gitaarrifs scheuren in een muur van geluid op je af , als aangenaam lawaai. De ritmesectie vormt met een stevige groove een solide basis. The Spore Losers heeft de uitstraling van een jonge honden band en is gretig en speels. Af en toe zoeken ze het contact met het publiek maar de band knalt vooral en brengt daarmee de zaal langzaam maar zeker in beweging. Zowat alle singles staan op de setlist als Tripper, The girl’s gonna break it en Beyond repair en worden door het publiek fanatiek zingend en dansend teruggekaatst. De band heeft duidelijk ook al zijn schare fans in Nederland.
