The Sound of Revolution – Klokgebouw (Eindhoven) 19/11/2016

Loud Noise heeft een slimme zet gedaan door drie festivals op een rijtje te plaatsen in het Klokgebouw. Als je toch de lockers, de barriers, de bars op moet zetten kun je er maar beter zo lang mogelijk gebruik van maken. The Sound of Revolution is van de drie festivals de hardste en daarom de meest voor de hand liggende om bij Rockportaal verslag van te doen.
Alles is zeker prima geregeld, van de relaxte binnenkomst met vriendelijke security tot de praktische lockers en muntenverkoop. Het personeel is overal supervriendelijk en stralen liefde voor festivals uit. Er is een leuk aantal merch stands, voldoende bier (Langharig Tuig!) en eten te krijgen op het marktje waar ook plek is om even te zitten en uit te blazen van het hardcore geweld. De sfeer daar is ook prima, later zie ik daar hardcore kids gerust uit hun dak gaan op foute pop-classics.
Het is nog niet zo heel erg druk bij de eerste paar bands zoals Strength Approach, Angel Crew en Coldburn. Dat maakt in die gevallen de moshpit wat kleiner en minder makkelijk betreedbaar vanwege de bekende rondzwaaiende benen. Diverse fotografen moeten dan ook oppassen hun camera heel te houden.
Angel Crew valt op door het gebruik van twee vocalisten wat het geluid weer net wat origineler maakt dan veel andere hardcore bands. De Nederlands-Belgische band draait alweer mee sinds 2000 en steken hun liefde voor Maastrichtste voetbalclub MVV niet onder stoelen of banken. Angel Crew speelt zelf in ieder geval hardcore in de eredivisie en treft zeker doel.
Ook Discipline laat horen voor welke club ze zijn door o.a. het oude PSV anthem Red and White Army te spelen. Het feit dat deze band een thuiswedstrijd speelt is te merken aan de erg positieve reacties en grote hoeveel toegestroomde fans.
Dead Swans is net een beetje meer post-hardcore dan zeg een Lifeless en daardoor net een beetje interessanter. De langharige zanger geeft ook alles op het podium, ondanks het feit dat ze relatief weinig publiek trekken.
Madball heeft wat dat betreft niets te klagen. Ze spelen terecht voor een vrij volle zaal. De band is extreem in vorm en barst van de energie. De nummers van deze New Yorkers zijn natuurlijk zo belangrijk geweest voor de meeste andere hardcore bands dat er niemand in het Klokgebouw zal zijn die ze niet heeft kunnen waarderen.
Het snelle gitaarwerk van Discharge zorgt ervoor dat we lekker energiek en wakker blijven. No Turning Back is dan aan de beurt, en vanwege het feit dat zij dit festival mede mogelijk gemaakt hebben maakt dat zij alle lof en eer van het publiek verdienen. De mannen hebben gewoon een goede sound en goede energie dus met hun set is gewoon niets mis.
Ignite staat in de top vijf van mijn favoriete bands en ik mag weer ervaren waarom. Frontman Zoli Teglas zit weer vol energie en heeft simpelweg een fantastische strot. De melodische hardcore van de mannen gaat er in als koek en het publiek zingt vol enthousiasme mee met nummers als Bleeding, You Can’t Stop Me en de populaire cover Sunday Bloody Sunday. Tussen de nummers door merkt Zoli nog even op hoe sympathiek en beleefd de security is. Goed gezien!
De kleine zaal van de True Spirit stage is te klein voor het exclusieve optreden van Judge. De energie spat er van af en de band laat zien en horen dat ze het kunstje nog niet verleerd zijn met hun klassieke true hardcore.
Life of Agony is de laatste band die ik vanavond zie en net als Ignite stellen zij nooit teleur. Sowieso lijkt er altijd een bijzondere energie te zijn tussen Mina Caputo en Eindhoven. De band wordt ontzettend omarmd door het publiek en ik heb Mina zelden zo zelfverzekerd op het podium zien staan. Ook Mina’s stem klinkt krachtiger dan ooit.
Ik heb genoten van het festival en ben blij te horen dat volgende jaar er een vervolg zal komen. Blij, omdat dit vast weer veel toffe bands zal brengen maar ook zeker om te mogen genieten van de goede organisatie en de fantastische vriendelijke sfeer van de bezoekers.