The Striders – Out Of The Blues

Sleaze heeft nogal een invloed gehad in Zweden en tot op de dag van vandaag hoor je dat bij allerlei bandjes terug.
Zo ook bij The Striders. Een gezelschap van vier heren uit Jönköping, Zweden, dat met Out Of The Blues het eerste full-length album aflevert, na een paar jaar geleden een EP. Maar bij deze band wordt de sleaze-ruigheid nogal ingetoomd, waardoor het meer richting bands als Rival Sons en Monster Truck op hun laatste album gaat of een wat bravere variant van The Datsuns of Wolfmother.
Standing On Top is een van de prijsnummers. Zelf omschrijven ze het als ‘The Who meets Journey’. Guns N’Roses meets Poison reken ik ook goed. Het intro heeft een fijne seventiesvibe en een catchy refrein dat er prima in past. Ook de rocker Move On is van begin tot eind erg lekker. Wat erg prettig is, is dat ze niet alle kleine oneffenheden hebben weggepoetst. Zeker als je het volume wat opendraait zorgt dat voor een fijne sfeer.
Compositorisch is het allemaal prima in orde, maar in het geluid zitten een paar inconsistenties. De riffs zijn doorgaan stevig ingemixt en gruizig, maar op de zang en de sologitaar zit vaak de nodige echo waardoor die veel meer dan de rest aan een jarenzeventiggeluid doen denken. Ook elders zijn er een paar van de momenten. Zo heeft Whole Lotta Lovin’ een lekkere vette gitaarriff, maar als de slidegitaar de solo inzet wordt die bijna helemaal weggedraaid en verliest het nummer veel van zijn punch. Bag Full Of Bones heeft catchy koortjes die poppyer klinken dan bij de rest lijkt te passen.
In de eerste plaats lijkt het bedoeld als pretrock en daarin zijn ze best geslaagd. Het is allemaal niet te ingewikkeld, maar wel verrassend goed uitgevoerd. Ze zijn beter dat hun gemiddelde genregenoten en lijken zich desondanks nog niet bovenmatig in te spannen om het uit hun instrumenten respectievelijk stembanden te krijgen. Ze lijken er alleen nog niet iedere keer helemaal in geslaagd hun sound helemaal goed op de plaat te krijgen.
Maar goed, Out Of The Blues is een debuut en ik durf er wel op te vertrouwen dat er nog wat groei aan zit te komen. Tot die tijd is het prima ongecompliceerde pret-retrorock.

The Striders op Faceebook