The Tangent – The Slow Rust Of Forgotten Machinery

Voor wat eigenlijk een eenmalig project was is The Tangent met elf studioalbums in vijftien jaar behoorlijk uit de hand gelopen. The Slow Rust Of Forgotten Machinery is ook niet het minst ambitieuze album uit dat oeuvre, met slechts zes tracks in bijna tachtig minuten.
Het is een album dat tekstueel ingaat op de verdeeldheid in Groot-Brittannië na het Brexit-referendum en – zoals op de prachtige hoes te zien is – de vluchtelingencrisis. Ook voor muzikanten is de Brexit een belangrijk onderwerp. Zoals opperhoofd Andy Tillison in een interview voorzag dat hij over een paar decennia aan jongeren van die tijd zou vertellen: “I remember forming a band with people from all over Europe, working with a German record company, a Swedish bass player, a Belgian keyboard player and we made albums in France, Germany, Austria and Scandinavia and we didn’t have to ask permission from anyone.” Of een stuk dichterbij in de toekomst: “At present our current Belgian keyboard player (Marie-Eve de Gaultier, EvdB) is not sure whether she has a permanent place here in the U.K. where she lives.” Tillison doet in zijn teksten niet aan bedekte termen, hij is hard en duidelijk, en noemt het beestje bij de naam, zoals het beruchte rechtse tabloid The Daily Mail.
Maar uiteindelijk gaat het om de muziek, en die is ondanks die lange tracks verrassend goed in balans. Sowieso staat het technisch kunnen volstrekt in dienst van de melodie bij The Tangent en bij The Slow Rust Of Forgotten Machinery is dat niet anders. Dat knappe muzikale werk is er wel, maar net iets meer onder de oppervlakte. Kijk alleen maar naar het langste nummer, Slow Rust. Proggy stukken, een classic rock-achtig deel en iets met wat je met wat goede wil spoken word zou kunnen noemen. Niet dat The Tangent hiermee volkomen nieuwe paden betreedt. Het doet nog steeds veel denken aan de seventies prog en symfo. De liefhebber van puntige rocksongs zal nog steeds moe worden van de lengte van de songs, maar The Tangent slaagt er wederom in in de afzonderlijke songs én in het album als geheel een vloeiende lijn op te bouwen. Er is evenwicht in hard en zacht, techniek en melodie, zang en instrumentaal.
De band bestaat uit grotendeels bekende namen. Naast Tillison zijn dat bassist Jonas Reingold (Flower Kings), gitarist Luke Machin (Maschine), saxofonist/houtblazer Theo Travis (Steven Wilson) en volgens mij voor het eerst de eerder genoemde toetseniste Marie-Eve de Gaultier (Maschine). En wie drumt er dan? Tillison zelf! Dat kan ‘ie dus óók al… Tillison is met name bij de langere uithalen niet altijd even stemvast, maar dat is altijd al zo geweest. Wie vaker The Tangent luistert is er al lang en breed aan gewend. De overtuiging waarmee hij het brengt maakt veel goed. Machin, Reingold en De Gaultier zorgen in de koortjes voor het evenwicht.
Voor mij is The Slow Rust Of Forgotten Machinery het beste album sinds Le Sacre Du Travail, en die eindigde in mijn jaarlijstje. Dus tenzij je alleen puntige rocksongs wilt horen zou ik zeker eens luisteren.

The Tangent website