En dat zou terecht zijn want de smaakvol gespeelde classic rock (een mix van Free, Black Crowes en de oude Stones) is weliswaar niks nieuws maar de gepassioneerde manier waarop de vijf muzikanten het repertoire ten gehore brengen is bijzonder. Prettige bijkomstigheid is dat de songs gewoon stuk voor stuk prima zijn en dat er zowel op het album als deze avond geen zwakke momenten te bekennen zijn. Het enige puntje van kritiek is de outfit waarmee zanger Phil Campbell het podium betreedt. Getooid met hoed, een jas met overdreven bontkraag, zonnebril en handschoenen lijkt het succes hem nu al naar de bol gestegen te zijn. Gelukkig is al die zooi (behalve de hoed) na een nummer weer verdwenen en zien we een zeer gedreven zanger die volledig opgaat in de muziek. Zijn uitbundige bewegingen lijden af en toe de aandacht wel een beetje af maar hij compenseert dat weer met zijn fenomenale stem. Want zingen kan Campbell als de beste.
Het optreden wordt geopend met het energieke Midnight black. Vanzelfsprekend komt zo’n beetje het hele debuutalbum aan bod met als hoogtepunten het gedreven Only friend, Lovers & fighters, Ain’t no telling en het prachtige Pride. Het geluid is uitstekend en de band heeft er zin in. Vooral drummer Damon Wilson lijkt de tijd van zijn leven te hebben. Gitaristen Luke Potaschnick en Paul Sayer verwennen de enthousiaste aanwezigen met heerlijke gitaarriffs en uiterst smaakvol spel. Het vele optreden heeft inmiddels zijn vruchten afgeworpen want de band is prima op elkaar ingespeeld en klinkt als geheel als een klok. Wees niet verbaasd als er bij een volgend bezoek aan ons land in grotere zalen gespeeld zal worden want de toekomst ziet er meer dan rooskleurig uit voor The Temperance Movement.