In eerste instantie lijkt het qua bezoekersaantallen zelfs een enorme domper te worden. Support act Thomas Wynn and the Believers doen hun uiterste best om er iets van te maken maar voor een nagenoeg lege zaal is dat niet makkelijk. Gelukkig stromen er gedurende het optreden langzaam maar zeker meer mensen de zaal in. Om het voor de groep wat leuker te maken vraagt zangeres Olivia Wynn of iedereen naar voren wil komen. Op die manier lijkt het tenminste nog wat. En terecht, want de groep blijkt een perfecte opwarmer te zijn voor de hoofdact deze avond.
De band rondom Thomas Wynn en zus Olivia speelt rootsrock met de nodige country invloeden. Opvallend is de mate van afwisseling tussen de songs. Prachtige vocale nummers worden afgewisseld met stevige rockers waar menig southern rockband een puntje aan kan zuigen en waarin de uitstekende samenzang van broer en zus centraal staat. Een heerlijk begin van de avond dus.
Maar het vervolg mag er ook zijn. De publieke opkomst mag dan ietwat tegenvallen, het enthousiasme en de gedrevenheid van The Temperance Movement is er niet minder om. Vooral zanger Phil Campbell gaat helemaal los. Hij is altijd erg beweeglijk maar dit keer is er geen houden aan. Waarschijnlijk is hij extra gemotiveerd door de aanwezigheid van zijn vrouw en kind waarmee hij regelmatig oogcontact heeft en hem overduidelijk een enorme boost geeft. Na een paar songs moet hij dan ook even op adem komen. Niet alleen is Campbell de grote smaakmaker op het podium, hij is vooral een fenomenale zanger waarvan er niet zoveel rondlopen in de huidige rockwereld. Iedere noot is raak en wordt met zoveel passie gebracht dat het moeilijk is er niet door geraakt te worden.
Het onlangs uitgebrachte album A deeper cut is vooral in het Verenigd Koninkrijk een groot succes, belandt zelfs in de album top 10 aldaar en zorgt voor volle zalen. Ook in Duitsland gaat het goed. Waarom Nederland dan achterblijft is onduidelijk want veel betere platen zal je dit jaar niet horen. De setlist staat dan ook in het teken van dit laatste album waarop de groep qua sound weer terugkeert naar hun geweldige debuut uit 2013. Classic rock in optima forma, smaakvol gitaarwerk, catchy songs waarin Campbell kan excelleren.
Het zijn echter de rustigere songs waarmee de groep de meeste indruk maakt. De ingetogenheid waarmee de muzikanten spelen waardoor de stem van Campbell nog meer indruk maakt zorgt voor centimeters kippenvel in Another spiral en A deeper cut. Je vraagt je daarom af waarom er niet meer rustpuntjes in de set zitten. Op het debuutalbum staan ook een aantal pareltjes die er makkelijk tussen hadden gemogen. Maar er moet een nieuwe plaat gepromoot worden dus is het logisch dat er keuzes gemaakt moeten worden.
Met krakers als Caught in the middle, White bear, Backwater zoo en publieksfavoriet Only friend valt er dan ook niks te klagen. Naast Campbell zijn het vooral gitarist Paul Sayer en drummer Simon Lea die de aandacht opeisen. Sayer door zijn mooie spel en sound, Lea door het feit dat het hem lukt om originele drummer Damon Wilson op een adequate manier te vervangen. Dat is best knap aangezien Lea een totaal andere stijl van drummen heeft maar de sound niets aan kracht heeft ingeboet. Het geluid is sowieso om door een ringetje te halen deze avond. Nu maar hopen dat The Temperance Movement de volgende keer eindelijk eens voor een uitverkochte zaal staat. Ze verdienen het!