Gesteund door een formidabel geluid en enthousiast publiek trekt de groep met Three bulleits en Oh Lorraine direct alle registers open. Beide songs zijn afkomstig van het nieuwe album waarbij meteen duidelijk wordt dat deze live veel beter tot hun recht komen dan op de plaat. Dat geldt overigens voor alle nummers van White bear die deze avond gespeeld worden. Het is een prima album maar door de wat sombere productie klinkt het allemaal nogal ingetogen. Op het podium komen de nieuwe nummers echter volledig tot uiting en hoor je hoe de plaat eigenlijk had moeten klinken. Het blijken gewoon fantastische songs te zijn die zich makkelijk staande houden tussen de nummers van het geweldige debuut album.
Een van de redenen waarom het live zoveel overtuigender overkomt is zanger Phil Campbell. Buiten zijn energieke en aanstekelijke podiumpresentatie is hij misschien wel de beste bluesrock zanger van dit moment. Hij zingt ieder woord met zoveel overgave en intensiteit dat het onmogelijk is om er niet als een blok voor te vallen. Hij windt de zaal moeiteloos om zijn vinger met zijn enthousiasme en magnifieke stem. Het heeft ook zijn weerslag op de andere bandleden want die staan de hele avond met een brede grijns op het podium en genieten van de interactie met het publiek.
Dat publiek laat zich dan ook van zijn beste kant zien. Zo worden nummers als Take it back en het fantastische Only friend luidruchtig meegezongen. Dit tot zichtbaar genoegen van de groep. Andere hoogtepunten zijn het groovende Ain’t no telling en Be Lucky. Een band in deze vorm gun je succes en verdient het om de overstap te maken naar de grotere zalen. Maar misschien zijn juist de clubs de ideale plek voor The Temperance Movement waardoor je een optreden intensiever beleeft en tot ieder botje in je lichaam voelt. De toekomst zal het leren. Dit was in ieder geval een fantastische avond.