The Temperance Movement – The Temperance Movement

31 oktober stonden ze in Amsterdam en in het verslag van dit optreden op onze site omschreef Arjen de Graaf de muziek van The Temperance Movement als ‘smaakvol gespeeld classic rock’. Na het beluisteren van hun gelijknamige debuutcd kan ik dit alleen maar beamen. De bluesrock die de band in twaalf nummers naar voren brengt, klinkt warm en vol.
Het gitaarwerk van gitaristen Paul Sayer en Luke Potashnick is lekker aanwezig zonder overheersend over te komen. De zang van Phil Campbell past helemaal in het plaatje. Op de juiste momenten is het ingetogen en zuiver met een schor element. De emotie druipt eraf in Chinese Lanterns, het mooie Lovers And Fighters (met dat jaren zestig en zeventig gevoel), Smouldering en slotnummer Serenity. Laatsgenoemd nummer ligt zo ontzettend makkelijk in het gehoor en is zo herkenbaar dat ik het idee heb dat de idee al eerder gebruikt is. Ik denk het zelf niet, maar het is werkelijk een juweel van een nummer. Er is het nodige tempo dat drummer Damon Wilson en bassist Nick Fyffe doet opleven. Midnight Black is zo’n nummer. Het stemgeluid van Phil Campbell neemt me mee naar wat decennia terug toen ik Jimmy Barnes leerde kennen. Het schorre raspgeluid zonder lelijk te worden, draagt mede het nummer. Daarnaast verlaat de band in Take Me Back het bluesrockpad iets om parallel verder te gaan op de weg van rock and roll. Wat overblijft zijn bluesrocknummers zoals ze geschreven en gespeeld dienen te worden met altijd dat zo’n vrij hoog helder gitaargeluid dat op de fundamenten van een lekker smerig riff bouwt. Maar vooral veel moerasachtig gevoel zoals in de nummers Only Friend, Ain’t No Telling, Be Lucky, Know For Sure en Morning Riders. Wanneer daar steel- en/of slidegitaar gebruikt worden en de zang wat hoger ligt zoals in het fraaie Pride, komen vergelijkingen met het geluid van Crosby, Stills and Nash naar voren. Geen kopie, maar een gevoel.
Hoewel ik toch altijd vrij rustig word van een stevige pot herrie hebben de vijf heren van The Temperance Movement me aangenaam verrast met een cd die eigenlijk overwegend kwalitatief goede nummers kent en het oude blueshart even sneller laat kloppen. In maart zijn ze nog te beluisteren in W2 in Den Bosch. Aarzel niet wanneer je in de buurt bent.