The Temple – Forevermourn

De vierkoppige Griekse doom metallers van The Temple komen eindelijk met hun debuut album.
In 2007 zag Demo 2007 het levenslicht, een viertal nummers dat de wereld kennis moest laten maken met de band. De cd kwam uit in een oplage van honderd stuks en bevatte ruim twintig minuten muziek. De band bestond op dat moment uit Father Alex op zang, gitaar en bas. Het andere bandlid was Vicar Lau op gitaar en drums. Na de teleurstellende reacties vormen beide heren, samen met zanger Thanasis, een nieuwe band, Veintears waar in 2011 het album Redemption Of The Soul van uitkomt. Tussendoor heeft Father Alex dan ook nog even een demo opgenomen met Orion´s Void, en speelt hij even in Witchcurse. In 2015 komt de band weer tot leven, opgewekt uit de doden door Father Alex. Samen met gitarist Tolis, gitarist Stefanos en drummer Paul wordt de EP As Once Was uitgebracht. Tolis wordt daarna vervangen door Phelipe en de band begint met de opnames voor het eerste echte album.
Het album bevat zeven nummers en duurt bijna een uur. Trage, lome gitaarpartijen vormen de spil van elk nummer. De opnames vonden plaats in een verlaten muziekzaal en is live ingespeeld. Invloeden kreeg de band van bands als Scald, Warning, Mirror Of Deception en Solstice. De muziek klinkt niet zo donker als bij meeste doom bands, het geluid is helderder. The Blessing verhaalt over een man, vervult met verdorven gedachten. In een moment van absolute stilte komt er een vrouwspersoon uit het niets naast hem te voorschijn om hem te vertellen dat hij van de goede weg af is. Dan verandert ze in een witte duif en vliegt weg. Hij blijft achter, maar zijn gedachten zijn vredelievend geworden. Ook Qualms In Regret gaat over somber gedachten, pijn en verdriet. Father Alex zingt bijna op een religieuze wijze, de melodielijnen hebben kerkelijke invloeden. Die invloeden hoor je ook duidelijk in Death The Only Mourner, waarin zanger en achtergrondzang een soort vraag en antwoordstuk zingen. De nummers worden lekker uitgesponnen, er is ruimte en tijd voor lange gitaarpartijen. Het kortste nummer duurt nog steeds langer dan vijf minuten. Absolute winnaar is het ruim twaalf en een halve minuut durende Until Grief Reaps Us Apart dat het album afsluit.
Het gehele album is donker en duister, mede door de sombere teksten. De wijze van zingen geeft net dat ene beetje extra dat je graag wilt horen. Dit zorgt er dan ook voor dat er een sterk, gedegen album aan de rest van de wereld gepresenteerd kan worden.