The Thirteenth Sun – Stardust

De grote verrassing van ProgPower 2018! Zo, daarmee zullen de oren van de liefhebbers van progressieve metal gespitst zijn. De sympathieke band uit het mooie Brașov (Roemenië) kwam, zag en overwon op de meest recente editie van hèt festival voor progressieve metal in Europa. Dit festival programmeert ieder jaar weer een mooie mix van gevestigde namen en onbekender aanstormend talent. Tot deze laatste categorie behoort The Thirteenth Sun.
Het was opmerkelijk te zien hoe vol de zaal was zo vroeg op de dag; kennelijk hadden veel bezoekers hun huiswerk gedaan en wilden ze zien hoe de band het er vanaf bracht. Het publiek at uit de hand van de band en de band was zichtbaar onder de indruk van de waardering van het publiek. Na dit optreden was de zaal ook weer een stuk leger…
Maakt de band deze ijzersterke indruk ook waar op het eerste full length album? Jazeker! Zeven uitgesponnen tracks, door de uitstekende ritmesectie zeer complex, maar toch hebben alle tracks een duidelijke kop en staart. Het thema is niet geheel verrassend gezien de bandnaam, namelijk Astronomie en Science Fiction. Dit is niet alleen tekstueel terug te vinden, ook het artwork en de sfeer van dit sterke album doen het thema eer aan.
Met de eerste track Universus zuigt de band de luisteraar in het universum van de The Thrirteenth Sun. Sfeervolle ambient prog met een heerlijk ruimtelijk geluid en heerlijke zang die de hoofdrol (nog) niet opeist. Het gitaarwerk is smaakvol en ondersteunend, de toetsenpartijen van Muntean Marius verdienen speciale aandacht. De man weet op smaakvolle wijze het nummer in te kleuren, kippenvel gegarandeerd. De navolgende track Pathways lijkt eenzelfde aanpak te hebben, tot de versnelling die het een post-blackmetal randje meegeeft.
Met Planes of Creation laat zanger Barna Radu Liviu horen ook een uitstekende Opeth-grunt in te kunnen zetten om de dynamiek te vergroten en sommige passages extra kracht bij te zetten. Bij de langste track van het album The Universe is Burning lijkt alles mooi samen te komen; emotie, techniek, warme, Floydiaanse melodieuze melodieën/zang en snoeiharde stukken stukken. In The Fabric of Time wordt er met Avantgarde geflirt, zonder de pakkende melodie te verliezen en dat is erg knap. De instrumentale afsluiter Glowing Sun brengt ons de hoognodige rust om al het voorgaande moois een plekje te geven. Want wat mooi en indrukwekkend is het. Voor mij een serieuze kandidaat voor het album van het jaar.