The Unity – Pride

Eind 2018 komt The Unity met het album Rise. Een heerlijk album in de beste rocktraditie en anderhalf jaar later komt de band terug met het album Pride. Die titel mag zeker ook aan het nieuwe album geplakt worden. De elf nieuwe composities klinken namelijk als door een ringetje gehaald en zijn allen heel goed opgebouwd.
Ten aanzien van Rise ligt het allemaal wel muzikaal in het verlengde, maar dat is echt geen minpunt, maar meer een mooi geval van meer van het hetzelfde en dat voelt goed. De dagelijkse portie goede (hard)rock komt terug in bijvoorbeeld Hands Of Time, You Don’t Walk Alone en Line And Sinker. Maar ook in We Don’t Need Them Here. Een titel die dhr. Trump in de VS zomaar uit zijn verband kunnen rukken om de Mexicanen e.d. te weren. Detail hier is echter de inhoud van de tekst, omdat The Unity juist hier tekstueel maatschappelijk geëngageerd is en in deze uptempo-rockcompositie uithaalt naar politiek radicalisme, onderdrukking en intolerantie. En dit verpakken ze in een mooie aantrekkelijke compositie waarin toetsenist Sascha Onnen zijn spel kan etaleren.
Ook binnen de kaders van de rock ligt Destination Unknown, maar dan meer richting de AOR zoals Brother Firetribe. Warm, rustig en aansprekend. En die kant van de AOR komt terug in Guess How I Hate This. Een mooi opgebouwde compositie die vooral snel in je hoofd gaat zitten omdat de gemakkelijke tekst meermalen wordt gebruikt en herhaling blijkt de kracht van reclame.
Net zoals op Rise zijn er ook tal van composities waarbij ik aan Symphony X moet denken. Zanger Gianbattista Manenti is een begenadigd zanger en zijn uithalen zijn in Angel Of Dawn na de versnelling en de sterke gitaarsolo vergelijkbaar met Russel Allen. Damn Nation en Scenery Of Hate zouden echter gewoon op een Symphony X album kunnen passen. Dawn Nation heeft een lekker uptempo pittig ritme en vooral het drumwerk van Michael Erve is opzwepend. Scenery Of Hate heeft eenzelfde recept maar hier zijn de riffs wel wat sterker neergezet. Alles klopt hier gewoon. De zang, de ritmesectie en de gitaarsolo’s en –riffs hakken er mooi in.
Met Wave Of Fear en het stroperige karakter hier is er even een kleine pas op de plaats. Het tempo is laag, maar het is allemaal zoet, lekker maar daarentegen met rauwe pittige accenten. Een aanstekelijke combinatie waardoor het geluid wat afwijkt en Pride nog meer variatie biedt. Variatie die met de shuffle en het toetsenspel in Rusty Cadillac naar de oude tijd van Deep Purple doet denken.
Pride is een heerlijk album wanneer je van hardrock/AOR houdt. De composities zijn allemaal goed opgebouwd, zijn aantrekkelijk en de overeenkomsten met Brother Firetribe, Deep Purple en Symphony X zijn aanwezig, terwijl The Unity gewoon helemaal zichzelf is en eigen muziek maakt en dat is iets waaraan de titel van het album juist naar verwijst.