Rock zoals het moet klinken met alle ingrediënten om het soms naar een meer progressief niveau te tillen zoals in Last Betrayal, You Got Me Wrong of No Hero waarin een link naar het geluid van Russell Allen en Symphony X sterk verbonden is. No Hero past in het tweede gedeelte van het album en past uitstekend in het plaatje dat ik ondertussen heb van The Unity. Het geëffende pad wordt in No Hero een beetje verlaten om de Symphony X invloeden te gebruiken in het geluid.
Daarbuiten gaat The Unity soms sterk terug naar het geluid uit de jaren tachtig. Above Everything gaat helemaal terug rock van de vorige eeuw, waarbij ik moet denken aan John Farnham, en bereikt dat gevoel, net als de Night Flight Orchestra door eenvoudige refreinen en aanstekelijke keyboardpartijen. Welcome Home daarna is een heerlijke uptempo rocksong dat vooral in de refreinen lekker wegluistert. Muzikaal heeft de gitaarmelodie een prominente plaats in het algemene geluid en zorgt een krachtig drumgeluid met af en toe een slag naast de tel voor een prettige luistersensatie. De zang ergens in de buurt van het stemgeluid van Sammy Hagar.
Gianba heeft wat dat betreft ook een zeer flexibel stemgeluid dat hij in The Willow Tree en Children Of The Night gebruikt om het gevoel van Rainbow en Dio aan te wakkeren. The Willow Tree is een balladachtige compositie die (tekstueel bijna letterlijk) aansluit bij de discografie van (Ronnie James) Dio en vooral in Children Of The Night wordt er leentjebuur gespeeld bij Dio.
Over de hele linie speelt The Unity op Rise gewoon lekkere rock die aanspreekt. Luister daarom ook zeker naar The Storm, Road To Nowhere of naar All That Is Real waar duidelijk wordt welk effect een goede partij keyboards kan spelen in een compositie.
Rise is een prettig album dat een eigen geluid heeft, maar veel overeenkomsten kent met bands als Brother Firetribe, Symphony X, Night Flight Orchestra en het (ondergewaardeerde) Triumph uit de vorige eeuw.