In 2017 debuteerde The Unity en levert sindsdien met de regelmaat van de klok goede albums af. De band rond drummer Michael Ehré speelt goede rock waarbij ingrediënten uit de powermetal gebruikt worden voor extra pit. Vergelijkingen met bands als Edguy zijn niet van de lucht en zanger Gianbattista Manenti doet soms denken aan Sir Russell Allen. Na het album Pride uit 2020 was de band genoodzaakt om een pas op de plaats te maken om bekende redenen. Om die reden werd het live-album The Devil You Know uitgebracht. Een album dat een mooie dwarsdoorsnede liet horen.
Anno 2023 lanceert The Unity het album The Hellish Joyride. Verwacht geen bijzondere veranderingen in het geluid van de band, want die zijn er niet. Het ligt allemaal mooi in het verlengde van wat we al hebben gehoord, maar dat is hier een meerwaarde.
One World klinkt als een soundtrack en is de opmaat naar Masterpiece. Een heavymetal uptempo compositie waarin de zang misschien nog wat iel klinkt, maar uitstekend past in de setting die wordt neergezet. Vooral het refrein is er één die al snel in je hoofd blijft hangen. Daar heeft The Unity trouwens een oor voor. The Hellish Joyride mag misschien tot een typisch mainstreamrocknummer gerekend worden, maar wel die goed blijft hangen en met een universeel thema zet The Unity die lijn voort in Only The Good Die Young. Het is een beproefd thema dat in een mooi nieuw en aantrekkelijk jasje is gestopt.
De powermetalinvloeden zijn vers aanwezig in Saints And Sinners dat met 153 bpm de snelste compositie van de band tot op heden is. Het tempo vanuit drummer Michael Ehré en nieuwe bassist Tobias Exxel is snel en overtuigend. De zangmelodie is de helft langzamer, maar biedt daarmee een mooi samenspel. De zang is een stuk krachtiger en Russell Allen komt om de hoek kijken.
Ietwat afwijkend is Something Good waarin drum, toetsen en zang de sfeer bepalen. Het tempo is gelijkmatig, maar door het vaste ritme waarin het allemaal op je af komt, zorgt ervoor dat Something Good je helemaal pakt. Het is een beetje een AOR ballad met krachtige elementen. De rockkant krijgt in Always Two Ways To Play de overhand en wordt netjes volgens het boekje gespeeld. Net als Never Surrender en Golden Sun. Voor Golden Sun hebben ze Awakening als springplank gebruikt en wat Led Zeppelinakkoorden toegevoegd voor de frisheid.
Doordat Stay The Fool een wat bluesy-achtig karakter heeft, is het album toch verrassend en veelzijdig binnen de rockgrenzen. Het basgeluid van Tobias is mooi naar voren gezet en de zang van Gianbattista is een beetje rauwer uitgevoerd.
Het album sluit, naast Something Good, mooi en rustig af met You’re Not Forced To Stay. De zang is vol emotie en het rustige gitaarspel van Henjo Richter en Stef zetten de toon.
The Hellish Joyride is een album dat moeiteloos aan de discografie van The Unity toegevoegd worden. Een lekker rockalbum zoals ik ze graag hoor.