The Very End – Zeitgeist

Toevalligerwijs brengt landgenoot en collegaband Caliban op dezelfde dag als The Very End een album uit. Caliban komt met Zeitgeister en de thrashmetalband The Very End heeft het album Zeitgeist gedoopt. Toeval? Ik neig er wel naar uit, maar het is bijzonder dat ze allebei een album gelijkZEITig uitbrengen.
Voor de thrashers werd het wel weer ZEIT dat er een nieuw album kwam, want het vierde album Turn On The World dateert alweer uit 2012. Vorig jaar kwam de band echter weer in beeld met de cover/fanvideo van Coronamaniac, een bewerkte flashdancecover. Toen werd ook duidelijk dat de band ZEITig de studio ingedoken was om het album op te nemen. Door de coronamania werd de releasedatum echter uitgesteld doordat de productie vertraging op had geleverd. Desalniettemin ligt Zeitgeist nu klaar om beluisterd en aangeschaft te worden. De band, die ooit door Angela Grossow werd aanbevolen liet op het vorige album nog elementen van Metallica terugkomen, maar die zijn grotendeels verdwenen. In hun geluid zijn ze meer richting de metal van een band als Amon Amarth gegaan. Sterke voorbeeld hiervan is de single Light The Lows. Een strakke thrashcompositie die volgt op het intro Teratoma. Zanger Björn Gooses brult zijn longen goed leeg en vooral in de refreinen waarin de melodie qua spel en zang mooi op elkaar afgestemd zijn laat hij horen dat zijn strot nog lang niet versleten is. Een ander voorbeeld waarin de geest van Amon Amarth meer naar voren komt zijn meer naar het eind van het album te vinden in From Boon To Bane en Anechoic. Maar ondanks deze vergelijking maakt The Very End ook hier duidelijk dat ze een eigen ZEITloos geluid hebben waarin snelle riffs, brute growls en melodie elkaar mooi afwisselen en aanvullen. Die tweezijdigheid geeft de thrashmetal van The Very End een bijzonder karakter dat aanspreekt.
De thrashmetal van The Very End wordt vooral gekenmerkt door de toegankelijk van de composities. In On Parole hebben de clean vocals meer ruimte en als tegenwicht voor de grunts klinkt het daardoor goed fris. Verderop krijgt de melodische kant van de thrashmetal een eigen gezicht in Brave New Blood. Björn laat zich niet onbetuigd in deze compositie en laat horen dat de veelzijdigheid van de zang uitstekend past wanneer het gedoseerd aangeboden wordt en in balans is. Ook het rustieke gitaarspel geeft een mooi extra accent aan Brave New Blood. Dat sublieme en lekkere gitaargeluid krijgt ook een mooie plaats in Truth & Tremor in een compositie waarin Lordi en thrashmetal elkaar weten te vinden.
Niet sneller, maar met veel meer kracht wordt The Day It All Went Black aangeboden. Groovend en langzaam worden de riffs op je afgevuurd. Riffs die extra zwaarte toedienen en het krachtige element uitlichten. Ze nemen mooi de ZEIT om je te overtuigen van hun kracht en passie.
De vaart zit er daarnaast wel weer mooi in bij Short Cuts Deep Wounds. Als geen ander weet The Very End de thrashmetal hier met gevarieerde elementen aan te bieden. Een lekker tempo, wat wisselingen hierin en aandacht en ZEIT voor zang, ritme en gitaarspel in een decor vol melodie geven het geheel een aantrekkelijk karakter en hier doet het geluid even denken aan de manier waarop The Night Flight Orchestra diverse metalstijlen weet te combineren tot een mooi geluid. Die vergelijking is er ook wanneer je de afsluiter Until There’s Nothing Left beluistert. Thrashmetal met een dansbaar karakter.
Met titelnummer Zeitgeist weet The Very End zeker hoge ogen te gooien. Het tempo ligt hoog en deze compositie is scherp en krachtig neergezet. Het zou kunnen doordat The Very End, evenals de collega’s van Caliban, gekozen hebben voor de Duitse tekst. Het lijkt alsof juist hierdoor het geheel wat scherper en energieker naar voren komt. In Zeitgeist ligt er een dikke riff in de basis en de compositie bevat een groove die opzweept en naar mijn idee live heel goed uit de verf zou kunnen komen.
Zeitgeist is het wachten waard geweest. The Very End biedt op het album een goede portie melodische thrashmetal die niet geheel lijkt op de Duitse thrash zoals Tankard, Destruction, Sodom en Kreator deze spelen, maar meer een internationaal geluid heeft dat zich beweegt naar de metal van Amon Amarth, vermengd met diverse goedpassende elementen.