Meteen valt in Antithesis op dat de titel nagenoeg representatief is voor het geluid van de band. Nelson Rebelo heeft een stem waarmee hij alles en iedereen verpulvert terwijl de muzikale omlijsting een stevig, maar vaak lichtvoetig karakter heeft. Deze tegenstelling kan in eerste instantie zorgen voor wat verwarring, maar uiteindelijk geeft het het geluid van de band wel zijn charme. In Amunet, The Decider wordt duidelijk dat Nelson Rebelo meer doet dan alleen zijn grondgrunt aan te spreken; zijn screams geven onder andere dit nummer een zekere dynamiek hoewel de basis vrij ‘rustig’ is. In The Others weten bassist Miguel Pires en drummer Nuno Cordeiro reeds een solide voortstuwende groove te creëren, terwijl gitaristen Vinnie Mallet en André Afonso aanhaken met een riff of juist die, wat Egyptische, frivole en luchtige noten door het nummer heen te spelen. Na het instrumentale onderonsje MS408 gaat het tempo in Decoding Of Life langzaam wat omhoog en krijgt het geluid nog wat meer intensiteit. Qua sfeer en spel ligt het in het verlengde van The Others. In het slotnummer Acta Sancti gaat de band nog wat sneller, maar tevens ook wat dieper en lijkt het of je tijdens het luisteren ondertussen verpulverd wordt door twee grote maalstenen.
Heel snel is het allemaal niet, maar Ignotum is wel heel imposant om naar te luisteren. De teksten staan daarbij bol van de symboliek, maar dat was te verwachten met een band die zijn naam ontleent aan een mysterieus manuscript dat tot op heden niet vertaald is en nog altijd bij velen tot de verbeelding spreekt. De titel van de EP Ignotum verklaart daarmee dat zij het ook niet weten. Ze weten in ieder geval een flinke pot deathcore over je heen te storten.