The Watch – The Art Of Bleeding

The Watch heeft drie jaar gewerkt aan het conceptalbum The Art Of Bleeding en neemt je met het album op een progressieve trip waarin eigentijdse elementen uit de progressieve rock zijn vermengd met elementen uit de afgelopen decennia.
Bij het intro krijg je al een mooi voorproefje van deze samensmelting in An Intro gevolgd door Red. In het algemene karakter wordt er hier een stuk muziek neergezet dat ik al lang niet meer heb gehoord en me doet denken aan de succesjaren en -formule die Marillion op de drie klassieke albums heeft neergezet. Tegelijkertijd is het heel actueel omdat er in Red ook overeenkomsten te vinden zijn met de muziek van bijvoorbeeld Lonely Robot of Starset. De keyboards zijn hier belangrijk en bieden de ondersteuning voor een toegankelijke compositie die behalve heel luchtig en rustig is opgezet zeker ook de krachtige impulsen in zich heeft waarmee de interesse optimaal bewaard blijft.
Vanuit de sfeer van de composities weet The Watch in Abendlicht de spanning en daarmee de aandacht knap te behouden. Het zijn de stukken met slecht de zang van Simone Rossetti en het orgel dat de aanzet is tot een opzwepend vervolg. Het ritme is licht onregelmatig waarmee het accent net even anders is.
Bij The Fisherman waan je je even aan de kust en is het heldere stemgeluid van Simone, begeleid door de akoestische gitaar van Giorgio Gabriel, je baken. The Watch weet hier een betoverend stuk muziek neer te zetten en biedt je een mooi evenwicht in kracht en gevoel. Met Hatred Of Wisdom beweegt de muziek van The Watch zich meer richting de vorige eeuw. Mede verantwoordelijk hiervoor is het synthesizergeluid en de ritmewisselingen. Ik moet denken aan een band als Steely Dan maar er is daarbuiten genoeg variatie.
Met Howl The Stars Down komt het gevoel van The Fisherman weer terug. In alle rust wordt het melodieuze verhaal vertelt in een kabbelend ritme met enigszins klassieke ondersteuning.

Het album sluit met Black Is Deep en Red Is Deep. In Black Is Deep ligt het accent stevig op de mellotron waarbij Simone en Valerio zich helemaal mogen uitleven todat gitarist Giorgio het even overneemt in een bijna klassieke Pendragonsolo. Hij wordt alweer snel door het synthesizerduo ingelijfd waarna een mooi samenspel de compositie uitluidt.
Red Is Deep lijkt behalve een gedeelte van de titel niet op Black Is Deep. Red Is Deep is meer uptempo en er ligt veel meer variatie in de ritmes. Toch weet The Watch een bijzondere balans te vinden in het geheel zodat het geen complexe compositie is, maar vrij toegankelijk blijft. Langzaam kabbel je mee met de vibe van de compositie totdat het stil wordt en een helikoptergeluid een einde maakt aan deze rustgevende sfeer en het album eindigt met eenzelfde melodie als het intro waarmee de cirkel weer eens rond is.
The Art Of Bleeding is een album waaraan ik een beetje moest wennen. De invloeden van Marillion, Genesis, The Alan Parsons Project en Pendragon die ik tegenkwam zorgden ervoor dat ik het album toch een aantal keer opzetten. En na verloop van tijd bleken de invloeden naar de achtergrond te verdwijnen en kregen de composities meer een eigen gezicht dat goed aanvoelde. Het is een album dat je langzaam betoverd en waarvan je toch lichtelijk in de ban raakt. Van voor tot achter heel interessant.