Het vorig jaar verschenen debuutalbum was zeker de moeite waard en de daaropvolgende tour een groot succes. De heren krijgen er zelf echter geen genoeg van en tussen alle bedrijvigheid van hun andere projecten door toert de band inmiddels de hele wereld over. En dat is een goede zaak want wat het drietal het enthousiaste publiek deze avond voorschotelt is op zijn zachts gezegd indrukwekkend. Niet voor niets laat Kotzen halverwege het optreden weten dat hij zeer blij is met The Winery Dogs. “I fuckin’ love this band” klinkt het overtuigend en oprecht.
Die liefde is volkomen begrijpelijk en is geheel wederzijds want ook het publiek geniet met volle teugen. En ondanks dat het prachtig verbouwde Hedon verre van uitverkocht is maken de ‘Dogs” er een enerverende avond van. Het hele debuutalbum komt aan bod waarbij vooral Elevate, The other side en You saved me bijzonder goed uit de verf komen. Maar eigenlijk klinken alle nummers van die plaat veel overtuigender op het podium. Dat komt voornamelijk door het vakmanschap van de heren en de interactie tussen elkaar. Portnoy is niet alleen een van de beste drummers in het genre maar ook een enorme persoonlijkheid. Sheehan is eveneens een grootheid op basgebied en laat af en toe onvoorstelbare dingen zien en horen.
Toch is Kotzen ondanks al het prachtige geweld van zijn collega’s de grote ster van de avond. Niet alleen vanwege zijn fabelachtige gitaarspel en techniek maar vooral door zijn wonderbaarlijk mooie stem waarmee hij minstens zoveel indruk maakt. Menig zanger kan alleen maar dromen om zo’n ruige en soulvolle stem te hebben maar Kotzen lijkt het geen enkele moeite te kosten en staat ondertussen ook nog eens fenomenaal gitaar te spelen. Vooral in het akoestische High gaat zijn stem door merg en been. Een ander pluspunt van de band is dat Sheehan een uitstekende tweede stem heeft en ook Portnoy een aardig potje kan zingen waardoor ze elkaar ook in vocaal opzicht perfect aanvullen. Het spelplezier spat dan ook van het podium af en je weet als bezoeker niet naar wie je naar moet kijken want je wil van alle drie geen noot missen.
Noemenswaardig is ook de mooie uitvoering van de Jimi Hendrix klassieker Hey Joe. Een uur en drie kwartier nadat de introtape van Grand Funk Railroad’s We’re an American band het begin inluidde is een stampende versie van het Talas/David Lee Roth nummer Shy boy het einde van een overdonderend goede avond!!