Magus start lekker vriendelijke en gemoedelijk met een akoestisch stuk. Op een gegeven wordt het gitaareffectpedaal even goed ingetrapt en krijgt het geheel een krachtiger karakter. Daarna werkt Wine Guardian in de figuur van guitarist Lorenzo door verschillende stijlen terwijl de distortion aan blijft staan en drummer Davide heel subtiel het tempo aanhoudt tot het moment dat zij samen besluiten om het weer over een andere boeg te gooien en de rollen enigszins veranderen. Middels wat rustige stukken golft het dan heen en weer en weet ik na bijna zes minuten dat onze gitaarliefhebbers rustig en tevreden achterover kunnen leunen.
Digital Dharma : stemgeluid is helder en grijpt een beetje terug naar de jaren zeventig, na drie minuten krijgt het stemgeluid van Lorenzo een metamorfose waarbij een stuk schuurpapier zijn huig even polijst. Het gitaarspel in Digital Dharma is naar mijn gevoel op een aantal momenten teveel herhaling. Daardoor ontbreekt het Digital Dharma een beetje aan momenten van extase en wordt de ingezette flow niet verder doorgetrokken. Daar ligt wat mij betreft ook het minder sterke element in de muziek van Wine Guardian.
In The Luminous Whale laten ze echter horen dat ze zeker ook in de lange(re) composities de aandacht goed kunnen vasthouden. De repeterende basis zorgt voor een mate van stabiliteit en van daaruit worden er variaties ingebed in het totale plaatje. Soms vrij sober met een grote mate van spanning en met fraai akoestisch spel waarbij het stemgeluid van Lorenzo bijna ‘helend’ werkt. Daarnaast maakt Wine Guardian hier zeker van de gelegenheid gebruik om lekker af te wijken van een standaard ritme waarbij alle leden de ruimte krijgen om hun spel naar voren te brengen. The Luminous Whale heeft door de diversiteit een hoog progkarakter en is aantrekkelijk om te beluisteren. Met The Astounding Journey zetten ze de lijn door van diversiteit, maar vergalopperen zich halverwege toch in een wat te lang eentonig muziekspel waardoor ook hier de flow toch verloren gaat. De compositie duurt ruim twaalf minuten en daar hadden gerust vijf minuten vanaf gekund, wat mij betreft om de aandacht vast te houden.
Wine Guardian sluit het album af met de single 1935. Een ingetogen en bescheiden compositie waarin akoestische gitaar en zang de hoofdrol mogen spelen terwijl de ritmesectie toeziet op een stabiele voortzetting en in hun spel de compositie als een mantra aanbieden. Het stemgeluid van Lorenzo is helder en past uitstekend in deze intieme setting.
Timescape is een fraai album van deze Italianen. De sfeer van het album is goed en qua stem kreeg ik het idee dat deze progband overeenkomsten kent met bands als Rush, Day Six en Yes. En dat zijn wel extra punten van de vakjury voor Italië. De band past binnen het progrockgenre uitstekend, hoewel voor mij de uitgesponnen muzikale stukken soms wat te langdradig zijn.