Let’s dance to Joy Division” was het verzoek van de Wombats, bijna acht jaar geleden. Ik vond dat toentertijd een wonderlijk verzoek. Enerzijds om dat ik niet kon en nog steeds niet kan dansen en ten tweede omdat ik me niet kon, en kan, voorstellen dat je dat op “Let the love tear us apart” zou moeten doen (Zeker niet na het zien van de Film van Corbijn over Ian Curtis). Toch moet ik toegeven dat toen ik het bandje voor het eerst live zag (Bevrijdingsfestival Zwolle 2009) geraakt werd. Geraakt door de niet aflatende energie die de band op het podium los liet op de menigte. In de jaren er erna zag ik de band nog een aantal keer maar nooit liep ik met hetzelfde enthousiasme weg na het optreden. Nu maar hopen dat dat vanavond anders is.
De aftrap wordt vanavond gegeven door Kid Astray. Kid Astray is een podium vol Noorse jongelingen (allen geboren in het jaar 94 van de vorige eeuw) die een prima stuk muziek neerzetten. Zeer Poppy allemaal, zeker, maar niet zo elektronisch als de aankondigingen deden vermoeden. Wellicht niet helemaal toevallig zij neen aantal van hun nummers geschreven door de Tord Øverland Knudsen, de bassist van de hoofdact vanavond. Kid Astray is een leuke band, de moeite van het luisteren waard, maar niet heel erg bijzonder.
Zo vol als het podium bij de support-act stond, zo leeg is het als The Wombats op komen. Toch hebben de drie mannen geen enkel probleem zowel de bühne als de zaal te vullen. Vanaf de eerste seconde gaat het gas erop en wordt het publiek een wervelende, energieke show voor geschoteld. Het publiek reageert daar overigens zeer goed op zodat het een waar feestje wordt in de Effenaar. Dat het geluid ook nog eens prima is afgesteld en de lichtshow zeker niet verkeerd is helpt daar zeker bij. De set list met maar liefst 17 nummers bestaat voor ongeveer de helft uit werk van het nieuwe album ‘Glitterbug’ en heeft een serieuzere toon dan wat we van eerdere albums kennen. Dit zie je terug als voorbij de helft van de set de energie wat weg lijkt te zakken. Gelukkig is er dan altijd die ene hit die het zaakje weer vlot trekt, ‘Kill the Director’ in dit geval. Na een korte pauze worden de toegiften aangevangen met ‘Isabel’, een solo door zanger Matthew Murphy die erg fraai wordt neergezet. Bij ‘Let’s Dance to Joy Division’ gaan de remmen nog een keer los. We zien bier vliegen en publiek door de zaal surfen. De band sluit tenslotte af met een kort stukje blues-rock-achtig-iets, waarvan ik erg benieuwd ben of we dat nog eens ergens tegen gaan komen.
De vrees, dat het wel weer eens kon tegenvallen is vanavond niet de waarheid geworden. Ik heb een van de betere Wombats concerten in jaren gezien met een mooie mix van oud en nieuw werk en een hoop energie op het podium en in de zaal. Dat het voorprogramma niet echt blijft hangen is daarom misschien niet zo heel erg belangrijk.
