Met dank aan Thijs Portz / 3voor12 Eindhoven voor de recensie.
The Wytches staan in het Stroomhuis. Als er een plek is waar de compromisloze, snoeihard gespeelde rock van het powertrio tot zijn recht komt, is het daar wel. Ondanks het feit dat er nog geen album was, maakten de drie langharige Britten drie jaar geleden al indruk op Paaspop. Sindsdien verschenen twee prima albums waarop de band ruim put uit verschillende genres. Grunge, punk, surf, garage, classic rock; het komt allemaal voorbij op ‘Annabel Dream Reader’ uit 2014 en het vorig jaar verschenen All Your Happy Life. Gelukkig staan er vanavond een stuk meer mensen voor het podium dan destijds in Schijndel. Daar zal het Eindhovense voorprogramma Mexican Surf debet aan zijn, maar alle lichten staan op groen voor een mooie avond vol herrie.
Mexican Surf weet hoe het een punkband moet zijn. De vijf muzikanten hebben precies de juiste slackerhouding, tonen voldoende gespeelde desinteresse en zijn normcore-nerds uit het boekje. Het ‘Surf’ in de naam, dekt de lading niet helemaal; de band bedient zich wel van surf- en garage-elementen maar speelt toch vooral punk. Mede door de uitstekend (en verstaanbaar!) zingende Jules Trum komt de gedachte aan bands als Sex Pistols meer dan eens naar boven. Ook de band speelt prima al zal Mexican Surf er niet met de innovatie-award vandoor gaan. Je hebt het allemaal al weleens gehoord, en vaak ook net iets beter. De lethargische podiumpresentatie doet het optreden ook geen goed, al zou dat aan het krappe podium kunnen liggen. Trum doet wel zijn best het publiek mee te krijgen maar het zou zijn bandgenoten sieren als ze hem wat meer rugdekking zouden geven. Die blijft uit, waardoor dit optreden niet echt overtuigt.
The Wytches zijn meesters in het samenvoegen van een keur aan genres, maar Rush en Misfits? Die hoor je bij de Britten niet terug. Toch zijn dat de shirts waarin zanger-gitarist Kristian Bell en bassist Daniel Rumsey vanavond het podium betreden om het heksenbal te openen met Gravedweller. Er zijn slechtere nummers om een optreden mee te beginnen. De zompige openingsriff is het perfecte visitekaartje voor The Wytches en het nummer, één van de krakers van het debuutalbum, pakt het Stroomhuis direct bij de strot. Vol overtuiging en op hoog, zo niet oorverdovend, volume. Bij de meeste bands verzandt het geluid daarmee in een dikke brij maar de dynamiek en de listige riffs van Kristian Bell blijven verbazingwekkend goed hoorbaar. Hij verdoet geen tijd aan het publiek. Onzichtbaar achter zijn zwarte haardos, mompelt hij af en toe “cheers”, voor het overige stort hij zich vol overgave op zijn zang en gitaar.
Wat hij met daarmee voor elkaar krijgt, is ongehoord. Zeker in combinatie met een geweldige ritmesectie in de vorm van eerdergenoemde Daniel Rumsey en drummer Gianni Honey. Hun spel is net zo intens en sober als dat van Dave Grohl en Krist Novoselic en sowieso is de gelijkenis tussen Nirvana en The Wytches evident. Beide bands hebben een unheimisch en compromisloos geluid dat uit duizenden te herkennen is. Maar, het moet gezegd, de melange van The Wytches is veel meer gelaagd en divers dan die van hun illustere collega’s.
Het is opvallend dat The Wytches niet voor de weg van de minste weerstand kiest. Met twee goede albums onder de riem heeft het trio genoeg ‘hits’ om het publiek tevreden te stellen, maar die speelt het niet. Van het debuutalbum komen alleen Gravedweller en een verzengend Wide At Midnight aan bod en ook het materiaal van All Your Happy Life komt er bekaaid vanaf. Daar staat tegenover dat de uitvoering van Ghost House de perfectie benadert en dat de toetsenist die op het album meespeelt totaal niet wordt gemist.
Ook in het onbekende werk, dat een groot deel van de setlist beslaat, verveelt The Wytches geen moment. En als de band tegen het einde van het optreden een aantal onweerstaanbare riffs en zware breakdowns uit de kast trekt, ontvlamt het Stroomhuis op de valreep alsnog. Toch vraag je je na afloop af … geen Digsaw, Burn Out The Bruise of Crying Clown? Weinig nummers van All Your Happy Life? Het voelt toch alsof The Wytches een kans laten liggen.
De conclusie na een steenharde avond is dat The Wytches een geweldige liveband is. Voor gezelligheid of een goede pit ben je bij de Britten aan het verkeerde adres. Daarvoor is de muziek te complex en intens. Voor een strak spelende, intense en bezielde band kun je wel bij hen aankloppen. Want als The Wytches vanavond één ding hebben bewezen, is het wel dat ze dat zijn.
The Wytches – Stroomhuis (Eindhoven) 30/04/2017
630
vorig bericht