The Yawpers – Boy In A Well

The Yawpers, dat klinkt als een stel rednecks, nietwaar? Van die jongens waar Discovery graag series omheen bouwt. T-shirts en houthakkersoverhemden. Check. Rauw en ongepolijst. Check. Mja, behalve dat ze naar een gedicht van Walt Whitman genoemd zijn en diverse Amerikaanse stijlen met een punkattitude te lijf gaan…
Boy In A Well is het vierde album van dit drietal. The Yawpers hebben een ongebruikelijke bezetting: Nate Cook op leadzang en akoestische gitaar, Jesse Parmet op akoestische (slide)gitaar en Noah Shomberg op drums. Geen basgitaar, geen elektrische gitaar. Producer is – met de band – Tommy Stinson (The Replacements, Guns N’Roses). Het album is zelfs verkrijgbaar met een comic book van J.D. Wilkes (Legendary Shack Shakers), die ook verantwoordelijk is voor de hoes.
In progkringen zouden ze dit een conceptalbum noemen. Boy In A Well is het verhaal van een jongetje dat in de Eerste Wereldoorlog door zijn moeder in een put werd achtergelaten, als kapstok voor songs over verlating en moeizame relaties.
Armistice Day is een lekkere bluesstomper die naar een lawaaiige climax gaat waarin Jim Morisson nog even om de hoek lijkt te komen. Dat afwisselen van hard en zacht passen ze vaker toe, en met succes. Omdat Cook een vrij hoge stem heeft klinkt ook dat wat anders dan anders bij bandjes in dit genre. Sowieso is The Yawpers niet zo van de genres. Rockabilly, blues, psychedelische rock, het komt allemaal langs, zij het meestal overgoten met een lekker vuig garagerock/punksausje. (Leuk detail: hun tweede album was een coversalbum met songs van Motörhead, Ween, Elvis Presley, The Coasters en Aerosmith!) Als je het gewoon ongepolijste americana wilt noemen klopt dat ook. Room With A View, met bijna vijf minuten ruim de langste track, is bijvoorbeeld eigenlijk een mooi klein liedje met fijn slidegitaarwerk dat je niet zo gauw met garagerock zou associëren. Het volgende nummer, Mon Dieu, is juist precies dat, rauwe garagerock.
Het onderstaande Reunion is overigens niet representatief voor het album. Misschien is het omdat de track is gebruikt voor de tv-serie Ray Donovan, dat dit veel meer een rechttoe-rechtaan-sixties-deuntje is. Een fijn nummer, maar wat minder wild dan de rest van het album. Er zijn meer plekken waar het als album wat onevenwichtig aanvoelt. Gelukkig wegen de fijne songs daar ruim tegenop.
Vrijdag beginnen ze hun Europese tournee in Nederland. Van harte aanbevolen!

The Yawpers website