De band bestaat nog steeds uit Olaf Koeneman en Niels Goudswaard, de twee zanger-gitaristen en songschrijvers (en meer) van dienst, drummer Leon Geuyen die ook achtergrondzang verzorgt, bassist Herman Gaaf (“definitely no vocals”) en slidegitarist, dobrospeler en toetsenist Bertram Mourits. Ook René van Barneveld – min of meer het zesde bandlid – is terug met fijne pedalsteelpartijen.
De opener, het titelnummer, kan bijna niet anders dan REM-associaties oproepen. De zanglijnen, de warme, akoestische gitaarklanken, een daardoorheen huppelende elektrische gitaar, mandoline en niet te vergeten de buitengewoon aanstekelijke melodie. Wees gerust, The Yearlings is beslist geen REM-kopie, verre van. Wel brengen ze een combinatie van roots en pop ten gehore die veel raakvlakken heeft met de periode eind jaren tachtig en begin jaren negentig. Die periode had weer veel raakvlakken met de Amerikaanse folkrock van eind jaren zestig en begin jaren zeventig en dat hoor je hier dus ook in terug.
Evelene (You’ve Got To Know It) gaat ook flink de REM-hoek in, net als later nog Tipping Point een soort ‘REM goes country’ is. Graphite And Sulfite is echter countrypop van het zuiverste water (zelfs met een lichte countrysnik!) en My Deliverance gaat wat meer de countryrockhoek in, met stevige gitaarpartijen maar wel de pedalsteel van Van Barneveld. Die combinatie van countryrock en pedalsteel komt ook terug in het vlotte Julie And John Meet Their Destiny, dat – country indachtig – een verhaal als een smartlap heeft.
The Yearlings gaat op Skywriting van countryrock naar pop met alles daartussenin. De grootste gemene deler is warmte. Het klinkt als een klok en zelfs als de teksten vol cynisme zitten (Chances You Failed To Blow, prachtige titel ook) blijft het warm en – zal ik het zeggen? – lief klinken. Dat heeft veel te maken met de productie, maar ook met de ontspanning die in alle tracks doorklinkt. Dankzij diverse akoestische instrumenten en zeker ook door de zang. Veel zang is gedubbeld en dan zijn er ook iedere keer weer prachtige achtergrondkoortjes. Het klinkt op dit album alsof het allemaal geen moeite gekost heeft – en dat is knap lastig om voor elkaar te krijgen.
Wat in eerste instantie ook helemaal niet opvalt is dat de songs allemaal relatief kort zijn. Alle tracks zitten tussen twee en een halve en drie en een halve minuut. Slechts My Deliverance (vier minuten) en afsluiter The Breaking My Heart Part (vijf minuten) zijn langer. En dan toch zoveel moois in elke song weten te proppen! Een mooi voorbeeld daarvan vind ik Summer Shower. Drie minuten, in het geraamte een redelijk rechttoe-rechtaan song, maar vanaf het korte intro stampvol mooie details.
The Yearlings hebben een plaat gemaakt die bedrieglijk eenvoudig lijkt, maar ondertussen verdomd knap in elkaar zit. Het blijkt te kunnen, er bijna tien jaar tussenuitknijpen en dan terugkomen alsof je nooit bent weggeweest.
The Yearlings website