Mijn liefde voor muziek uit de jaren 60 is begonnen bij The Kinks. Ik kende deze band al enkele jaren toen in 2015 het album ”Still Got That Hunger” van The Zombies uitkwam. De album cover sprak me wel aan en toen ik de namen Colin Blunstone en Jim Rodford zag staan was ik verkocht. The Alan Parsons Project kende ik al en Old & Wise was toen al een aantal jaren mijn favoriete nummer en toen ik zag dat er een voormalig lid van The Kinks op dit album speelde was ik meteen verkocht. Ook zijn zoon Steve Rodford is te horen op dit album. Omdat dit album mijn kennismaking was met The Zombies is het lange tijd mijn favoriete plaat van ze geweest. Totdat ik Odessey & Oracle honderden keren had gehoord. Sindsdien is dat mijn favoriete plaat.
In 2019 zag ik Colin Blunstone in Muziekcentrum de Bosuil in Weert. Daar heb ik hem toen ontmoet. 3 jaar later mocht ik Rod Argent interviewen voor Rockportaal. Uiteraard ging het toen ook over die prachtige stem van Colin. Afgelopen woensdag zag ik The Zombies eindelijk live. Een concert waar ik al jaren naar uit heb zitten kijken. De verwachtingen waren hoog en die zijn meer dan waargemaakt. Zodra ik binnen was moest ik natuurlijk eerst even langs de merchandise, vervolgens was het tijd om een mooi plekje uit te zoeken. Helemaal vooraan, recht voor Rod Argent. Dit concert opende met hetzelfde nummer dat Still Got That Hunger opende: ”Moving On”. Waarop 2 andere nummers van dat album volgden. Een van die nummers (I Want You Back Again) stamt uit 1965 en is later door Tom Petty gecovered, waarop Colin aangaf dat ze het nummer waren vergeten. Maar, zei hij, als het goed genoeg is voor Tom Petty, is het goed genoeg voor ons.
Een ander vergeten single is een nummer genaamd ”I Love You”. Voor People werd dit een grote hit, voor The Zombies slechts een vergeten single. Dat The Zombies na 60 jaar nog steeds geliefd zijn was aan het publiek (waaronder ikzelf) goed te horen. We hadden pas 4 nummers gehoord en er was nu al oorverdovend applaus. Hierop volgde twee nieuwe nummers die volgend jaar op een nieuw album verschijnen. ”Different Game” en ”You Could Be My Love”, vooral het tweede nummer vond ik erg mooi. Na twee singles van The Zombies was het tijd voor een nummer waar ik altijd een traantje bij wegpink, het is een prachtig nummer genaamd ”Old & Wise”. Hier werd een mooi verhaal over de ontmoeting tussen Alan Parsons en The Zombies verteld. Net zoals bij het concert van Colin in 2019 was ook hier ”Old & Wise” het hoogtepunt. Vervolgens was het tijd voor pagina 2 van de setlist en werden er vijf nummers van Odessey & Oracle gespeeld. Net zoals het album, opende ze hier ook met ”Care of Cell 44”. Rod had het erover dat er slechts een nummer op het album is waar hij de lead vocals verzorgde, ”I Want Her, She Wants Me”. Ook het prachtige ”A Rose for Emily” kwam aan bod. Uiteraard sloot zowel het album als het Odessey and Oracle gedeelte van de show met ”Time of the Season”.
Gelukkig was dit nog lang niet het einde van de show en was het tijd voor een nieuw nummer: ”Merry Go Round”, tot nu toe mijn favoriet van de nieuwe nummers. Chris White heeft voor Rod’s voormalige band Argent een nummer geschreven over zijn vrouw die het destijds moeilijk had. ”Hold Your Head Up” verscheen op zijn derde studio album ”All Together Now”. Uiteraard kon hun eerste single ”She’s Not There” niet ontbreken. Hier deden ze een soort extended versie van met fantastische solo’s. Tot slot sloten ze af met een nummer van debuutplaat Begin Here: ”The Way I Feel Inside”. Prachtig nummer, zeker in een live uitvoering.
Ik denk niet dat er een band is die dit concert nog gaat toppen dit jaar. Ondanks dat zowel Colin als Rod al 77 jaar oud zijn, hebben ze op het podium nog de energie van een twintigjarige en klinken ze minstens zo goed als voorheen. Indrukwekkend hoe Colin na al die jaren nogsteeds de hoge noten haalt. De rest van de band deed het ook fantastisch. De solo’s waren fijn en instrumentaal zaten de nummers erg interessant in elkaar.