In 2009 kwam Mirror Of Souls uit. Voor dat jaar waarschijnlijk de beste cd van het jaar op het gebied van progressieve metal, eigenlijk op alle gebied. Mastermind achter deze cd, en daarmee achter Theocracy, is Matt Smith. Hoewel Theocracy in 2003 bij het verschijnen van de titelloze debuutcd nog een eenmansproject was, is de band nu uitgegroeid tot vijf man. En het is absoluut tijd voor cd nummer drie “As The World Bleeds”. Geen epos van 22 minuten dit keer, maar tien nummers variërend van vierenhalf tot elf minuten. En ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt, maar iedere seconde van elk nummer raakt mij tot in de diepste vezel van mijn neuronen. Als overtuigend atheïst weet ik dat de inspiratie van Matt zich volledig richt op de Heer. Toch weerhoudt dat mij nog altijd niet om deze cd vooralsnog op nummer één te zetten in het favolijstje van 2011. Het openingsnummer I Am is kenmerkend voor het werk van Theocracy. De spanning in het intro stijgt en transformeert in een stevige groove om via wat engelenkoren en wat folkinvloeden weer uit te monden in een opsomming van wat je allemaal zou kunnen zijn. Na elf minuten check ik mijn zonnewijzer wederom, want elf minuten kunnen nooit zo makkelijk voorbij gegaan zijn. Door een variatie in tempo in zang en muziek houdt Theocracy de spanning er zeker in. The Master Storyteller kenmerkt zich door dezelfde passie en power en kent een prachtige samenzang. In Nailed komt de inspiratiebron weer wat meer naar de oppervlakte; enerzijds is dat God, anderzijds is dat een heerlijke metalgroove waardoor het bij mij al bijna niet meer stuk kan. Het epische dat Mirror Of Souls veelal kenmerkte, komt in Hide In The Fairytale terug. Dit vervolgt zich in The Gift Of Music. Matt Smith heeft zich in de loop der jaren weten te ontwikkelen als een kwalitatief goede zanger. Dat komt in The Gift Of Music zeker naar voren. Hij heeft een geweldig bereik. Theocracy dendert door, over je heen, door je heen totdat je zintuigen in Drown even bij kunnen komen. Dat lijkt ook in het slot- en titelnummer As The World Bleeds. Toch blijft Theocracy ook in deze laatste acht minuten op vol vermogen doorgaan om zeker de concurrenten te laten weten hoe je epische progressieve powermetal moet maken. Zonder twijfel is As The World Bleeds een ongelooflijk prachtig product dat trouwens geproduceerd werd door Mika Jussila). Omdat ik bij de vorige recensie de term ‘goddelijk mooi’ heb gebruikt wil ik daarom nu afsluiten met de woorden dat Theocracy echt ‘hemels’ is.