Met de platen Infernal Love en Troublegum leverden deze Ieren in de jaren negentig twee meesterwerkjes af die het commercieel ook nog eens lekker deden. Dat succes hebben ze nooit weten evenaren. Optredens lijken vooral nostalgisch publiek te trekken. Met dit album laten ze weer eens horen hoe onterecht dat is.
Wat dit album zo sterk maakt is die combinatie van catchy refreinen met originele riffs. Ik betrapte me bij de derde luisterbeurt er al op dat ik regelmatig mee ging zingen bij de sterkere refreintjes. De riffs staan niet bol van virtuositeit of techniek maar zijn herkenbaar en klinken lekker crunchy en een beetje smerig. Hoe de bas lekker laag en bijna dreigend voorbij komt brommen op nummers als Mongrel is briljant. Knap hoe er zo veel vette hooks ingebouwd zijn in de nummers terwijl de variatie aan riffs en tempo het spannend weet te houden. Het meest afwijkende nummer is Days Kollaps, iets ingetogener en met wat Sonic Youth vibes.
We leven in een ander tijdperk met een andere muzieksmaak dan de gloriedagen van dit soort alternative rock. Deze plaat zal dan ook nooit zo succesvol kunnen worden als de eerder genoemde platen. Inhoudelijk echter, bevat dit album alles wat die platen zo geweldig maakten. Fans die de band uit het oog zijn verloren moeten deze plaat dan ook zeker aanschaffen. En voor hen, die zich afvragen waar deze band zijn succes aan had te danken, is dit een mooi voorbeeld.