De Zweedse symfonische metalband Therion is terug! Al actief sinds 1987 is dit wel een band waar elke metal liefhebber met brede smaak naar uitkijkt. Tenslotte is het altijd spannend wat deze band, met intussen oprichter Christofer Jan Johnsson en Thomas Vikström (ex-Candlemass) als voornaamste songschrijvers ons nu weer gaat voorschotelen.
Dat is al meteen bij de eerste track, Ninkigal duidelijk. Je krijgt een portie bombast voor de kiezen waar de gemiddelde musical wat van kan leren. Vooral de grote hoeveelheid koorzang draag hier aan bij. In die zin zet de band onverminderd de koers door van hun baanbrekende album Theli. Death metal heeft intussen grotendeels het podium verruild voor een eigen unieke sound die leunt op klassieke orkestraties met af en toe een grunt of zwaarder gitaarwerk. Epischer dan Lord Of The Rings, dramatischer dan Wicked is dit geen plaat voor de aanhangers van Death of Cannibal Corpse.
Het is wel genieten van die heldere, door akoestische gitaar ondersteunde, breekbare zang op Ruler Of Tamag. Het moment dat de mannelijke koorzang inzet, geïntroduceerd door traditioneler riffwerk pakt prachtig uit. Het hele album worden de echte rock- en metal geluiden maar sporadisch aangeraakt. Zo start An Unsang Lament als een classic rock nummer maar ontaardt in nummer dat niet zo misstaan bij Disney On Ice. Soms gaat het musical gehalte zo ver, zoals op What Was Lost Shall Be Lost No More dat ze mij toch wel een beetje verliezen.
Een knap geproduceerde en georkestreerde plaat die echter het genre metal voor velen iets teveel zal ontstijgen.