Radiovriendelijke stevige rock als dit zou je bijna automatisch van over de hele grote plas verwachten, maar voor These Wicked Rivers hoeven we alleen maar “het kanaal” over. Deze formatie is in 2014 in Derby in het Verenigd Koninkrijk opgericht.
De plaat komt gedreven binnen met Force Of Nature. Deze rolt als vanzelf aardig door en het Oooh koortjes-gehalte is net binnen de perken gebleven. Het navolgende The Family is een stuk hoekiger, en kan zelfs aan iets als Extreme doen denken. Black Gold heeft dan zoals een goede Southern rocker betaamt, onder andere een mooi stukje sologitaarwerk. Testify heeft die lekkere Mississippi Moondog-groove en een algehele sound die bij een breed publiek kan aanslaan, maar dan met nog wat kartelrandjes, zoals ik dit het liefst heb.
Toch kan ik in het geheel soms een stuk overtuigingskracht missen; op één of andere manier komt het niet overal optimaal binnen. De ballade When The War Is Won leent zich goed voor die geloofwaardigheid, maar zowel de gitaar als de stem; ze zijn wederom zeer kundig qua uitvoering, maar ik voel er niet echt iets bij. Kansen genoeg voor net even dat beetje extra expressiviteit in de zanglijn of een net iets ontsporende hoge noot of stukje feedback van de gitaar. Dit zou voor mij persoonlijk bijdragen aan een nog groter luisterplezier, denk ik. Gelukkig is dat bij Don’t Pray For me juist weer de andere kant op; hier geloof ik de band. De stem heeft hier iets Thank You-achtig breekbaars en ook de gitaar kleurt net iets buiten de lijntjes; dit komt binnen!
Natuurlijk is een nummer als The Riverboat Man, helemaal als je hem beluistert met de clip erbij, gewoon erg lekker luistervoer. Compliment voor die vormgeving trouwens; zowel deze clip, als de hoes zelf zijn puike werkstukjes. De mannen hebben wel wat met uiterlijkheden volgens mij; de retro jasjes en bloesjes evenals de sfeervolle sixties aankleding van het podium. Het doet me een beetje denken aan onze eigen DeWolff of Black Crows. Voor nu heb ik een beetje een wisselend beeld van de band; ze kunnen zeker een potje muziek maken, maar nog niet overal overtuigen. Misschien moet ik ze een keer live aan het werk zien. Vaak kunnen deze bands live veel eerder echt indruk maken; bij mij in ieder geval wel (als er goed gespeeld wordt). In veel gevallen beluister je daarna het studiowerk ook heel anders. Misschien heeft dan When The War Is Won even veel impact als Don’t Pray For Me. Mochten ze in de buurt komen, dan zal ik dit zeker willen bekijken.