Thine – The Dead City Blueprint

Met The Dead City Blueprint levert de Engelse band Thine, na A Town Like This uit 1998 en In Therapy uit 2002, hun derde cd af. De band is al geregeld vergeleken met Anathema, maar ik weet niet of dat nu juist is. Zeker daar Anathema met hun experimentele en veranderlijke stijlen niet in één hok is te vangen. Los daarvan is The Dead City Blueprint zeker geen slechte cd geworden binnen het genre.
Brave Young Assasin opent de cd en is een lekker nummer. Het heeft voldoende tempo en heeft daarnaast uiterst melodramatische zangstukken die je psyche even doen duizelen, om weer uit te komen in het basistempo. De golvende, zacht glooiende sferen in het nummer geven spanning en snelheid aan deze compositie. Wat opvalt wanneer ook Flame To The Oak mijn boxen beroert is de zeer fraaie gitaarlijn die door de nummers heen glijden, al ware het veren die door de trillingen hun weg vervolgen. Het prachtige intro wordt langzaam aangevuld met de zangpartij waarna het karakteristieke gitaargeluid zich er dwars doorheen kronkelt. Het geheel krijgt zorgt voor een duale interpretatie van het nummer. Los van Anathemagelijkenissen lijkt de zang en muziek regelmatig ook beïnvloed te zijn door bijvoorbeeld The Blue Nile, Katatonia of zelfs Pink Floyd. Dat laatste is muzikaal ook het geval in een nummer als The Great Unknown.Na het Floydintro zwelt het geluid aan en komt er tempo. Het muzikale palet is ruim gevuld en het jengelende gitaartje er wederom tussendoor staat in schril contrast met de rest. Het geheel klinkt wel heel prettig.
Het samenspel van de krachtige, wat ingetogen zang en het glooiende en soms messcherpe gitaargeluid geeft het geheel wat feeërieks en/of dromerigs. In titelnummer The Dead City Blueprint is er wat sprake,door het gebruik van de (akoestische) gitaar en samenzang,  een kroeg-/pubsfeertje. De zang komt wat rommelig op me over en lijkt wat in de verte te zijn opgenomen. Alsof je een concert bezoekt waar iemand achter je mee staat te zingen. Nummer op zich is best aardig, maar de zang haalt het wat naar beneden. Het is echter niet alleen maar langzaam of dromerig. Er wordt flink wat tempo gegooid in bijvoorbeeld The Precipice en The Beacon is een nummer dat gekenmerkt wordt door een zware basis. In Scars From Limbo raak ik wat in verwarring en dat komt door de dubbellaagse zangpartij. De hoge en lage zang is wat verwarrend voor mij. Helaas doet dat wat af aan de krachtige emotie die het nummer wel uitstraalt waarin ook de geest van Pink Floyd een plekje heeft gevonden.
Thine staat op zichzelf en heeft diverse invloeden in zich. The Dead City Blueprint is het luisteren echter meer dan waard. Na enkele keren krijgen de nummers body en worden de contouren duidelijk van mooie, oorstrelende muzikale fragmenten.