Muzikaal wordt het geheel omlijst met een combinatie van pure moderne metal en melodische deathmetal. Met Anima wordt het album ingeleid en hier wordt de spanning al voelbaar dat een ontlading krijgt in Last Days Of Deception. Stevig riffend gaan Nils Courbaron en Thomas Moreau van start en wanneer drummer Clément Rouxel en bassist Olivier d’Aries invallen is het hek van de dam. Het resultaat is een dijk van een compositie die overeenkomsten kent met het geluid van Lamb Of God maar waarin ook elementen uit de djentmetal aanwezig zijn. De zang van Raf Pener past uitstekend in het geheel en geeft een extra krachtig accent aan de compositie. Binnen de energieke en krachtige deathmetalbasis is er ruimte voor een pas op de plaats met mooi gitaarspel dat de vonk lijkt te zijn voor een verdere explosie aan kracht en energie. Daarbij gaat het ritme ook subtiel wat verschillende kanten op. En daar ligt een bepaalde kracht van deze Franse band, een kracht die verder op het album, maar zeker ook in de afsluiter The Essence sterk aanwezig is.
Eén van de meest overtuigende composities op het album is zeker de single The Pledge. Drum en gitaar vormen het fundament voor een melodieuze doch furieuze metalgeluid. Het stemgeluid van Raf is ook hier krachtig neergezet, is compleet onderdeel van het totale geluid en klinkt ruimtelijk waardoor het lijkt of er meer zangers tegelijk hun ding doen. De melodie spreekt aan en het gitaarspel is in de begeleiding als wel in de solo’s volledig ingebed in het totale muzikale decor. Een unieke compositie die erom vraagt om de teksten mee te brullen terwijl de haren op het hoofd alle kanten uitzwiepen.
Het kan enerzijds nog sneller en krachtiger blijkt uit Shadow Hill. De deathmetalelementen worden hier sterk naar voren geschoven door een tempo aan te houden waar je even stil van wordt. De variatie in melodie en ritme en het gebruik van clean vocals laten het gevoel bij Shadow Hill echter ook van een andere kant zien. Een typisch voorbeeld van brute melodieuze metal. De clean vocals staan hier niet op zichzelf want ook in The Phantom zijn ze van de partij. Think Of A New Kind gaat hier akoestisch van start en even lijkt de onophoudelijke drilboor te pauzeren hoewel dit van korte duur is. Met de clean vocals vaart de melodie in het kielzog mee. De intensiteit van de muziek blijft daarbij wel intact.
Het instrumentale Eve leidt naar Survivance waarin duidelijk te horen is dat de muziek van Think Of A New Kind ook duidelijk beïnvloed is door het Scandinavische metalgeluid dat bijvoorbeeld Soilwork tot in de puntjes beheerst. Maar ook Dead End’s Night, Pyro Ent en het eerder genoemde The Essence hebben duidelijk de mix van modern metal en melodische deathmetal helemaal in het DNA zitten. Hoewel The Essence als een mooie langere muzikale samenvatting gezien mag worden waarin Think Of A New Kind alle befaamde elementen uit hun geluid nog eens prominent weten te versmeden tot een zeer gevarieerde compositie die aanspreekt, aanzet en aan trekt. Door het gitaarspel aan het eind, dat overeenkomt met Anima kun je het album gewoon blijven herhalen in een energieke metalcirkel die nimmer verveelt.