Threads Of Fate – The Cold Embrace Of The Light

Threads Of Fate is in 2017 opgericht door zanger Jon Pyres en het was de bedoeling om met dit project het concept van dood en verderf te verkennen en te vertalen in symfonische metal met de nodige doom en progressieve effecten. Jon kreeg en krijgt daarbij hulp van gitarist/producer Jack Kosto en toetsenist Vikram Shankar, die wellicht bekend is van zijn project Silent Skies waarmee hij samen met Evergreyzanger Tom S. Englund inmiddels twee prachtige albums heeft uitgebracht. Eind 2018 bracht Threads Of Fate in eigen beheer al de EP A Funeral For The Virtuous uit en de reacties daarop hebben het trio ertoe gezet om nu met een volledig album op de proppen te komen.
Beneath A Starless Sky start sereen met slecht pianospel. Met een flinke growl krijgt de compositie meer kracht en wordt er gewerkt naar een krachtiger muzikaal gevolg. Deze instrumentale opening van het album wordt mooi vervolgd in Moonrise waarin het pianogeluid ruimte heeft gemaakt voor een ondersteuning met de synthesizer, lekkere riffs en klassieke elementen. Zanger Jon Pyres heeft een helder stemgeluid en past uitstekend in de symfonische metal die Threads Of Fate neerzet. De drumpartij is niet zozeer snel, maar wel nadrukkelijk aanwezig. De symfonische metal wordt door de grunts halverwege van een pittig accent voorzien. Daarbij mag het gitaarspel van gitarist/producer Jack Kosto niet vergeten worden, want in de orkestrale setting gedijt zijn gitaarspel/-solo erg goed.
A Ghostly Portrait is niet sneller dan Moonrise, maar wel zwaarder aangezet. De compositie van zeveneneenhalve minuut bouwt zich langzaam op in een meer doomachtige setting waarin het pianospel van Vikram zich als regendruppels op een warme lentemorgen openbaart. Het tempo vertraagt nog enigszins en de doomelementen nemen het langzaam over. De krachtige zware stempartij neemt je mee naar een band als Swallow The Sun. Langzaam, licht melancholisch en vol emotie word je meegenomen in de flow van de compositie. Er ligt daarbij een mooi evenwicht in de zware zangpartij met dito riffs en het heldere stemgeluid dat het geheel afwisselt. Halverwege zorgt de gitaarsolo voor een verandering van de ervaring bij het beluisteren. Het karakter verandert en in de luwte is het goed toeven met deze rustige verandering waarin de stempel van Vikram in de arrangementen zich naar voren mogen schuiven. De compositie krijgt een grand finale met een meer melancholische en gevoelige inslag waarin vooral de gitaarsolo aandacht vraagt in een fris muzikaal decor en rustig de compositie afsluit.
Vikram zet bij de start van The Horrors Within alle orkestrale mogelijkheden en registers open om meteen sterk en bombastisch de poort te openen. Stroperig en traag sleept de compositie zich voort. En niet op een negatieve manier, maar meer als een zware deken die je warm houdt en druk biedt. Halverwege zorgt een vorm van tribalritme dat er een verrassende wending plaatsvindt die een vorm van spanning opbouwt. Het pianospel van Vikram complementeert het ritme waardoor het het idee van een mantra krijgt om vervolgens met een vette growl de muzikale ervaring weer tot grote hoogtes te stuwen.
Met Against The Shores Of Le Monde gaat Threads Of Fate verder op de weg die zij zijn ingeslagen met The Horrors Within. Er gebeurt een heleboel en de eerder gebruikte elementen komen als een prettige herhaling weer terug. Het is hier het karakter van de progressieve metal dat de overhand heeft. In titelnummer The Cold Embrace Of The Light komt het emotionele karakter voorzichtig naar de oppervlakte drijven. In een innemende muzikale uiteenzetting overheerst de emotie. Zelfs in de laaggestemde gruizelige grunt ligt de melancholie er dik bovenop. Via Love Held Hands With Hatred komen we bij het einde van het album in Ashes. Een compositie die eveneens heel goed zou passen op een album van het project Silent Skies van Vikram. Gevoelig, innemend en sereen sluit Threads Of Fate daarmee een album af dat veel muziek bevat en in eerste instantie nog niet het pure en de schoonheid prijsgeeft. Maar geef je het album het geduld en de aandacht die het verdient, ontluikt het zich als een lentebloem die langzaam maar zeker uit de bol omhoog schiet en zijn ware pracht toont aan de wereld.