Throne Of Heresy – Antioch

Ik ken weinig metal uit Scandinavië dat niet op de een of andere manier tot de verbeelding spreekt. Ook het Zweedse Throne Of Heresy maakt op Antioch iets in me los en me een prettig gevoel geeft. Begonnen als band in 2009 als een band die klassieke furieuze thrashmetal speelde is het totale geluid zich meer richting de deathmetal gaan verschuiven. Dat betekent een stevig, vol bombastisch geluid met retestrakke gitaarriffs en het betere zangwerk van Thomas Clifford (ex-Abscession) die familie zou kunnen zijn van Jonas Hegg van Amon Amarth.
Het vernieuwde geluid kwam in 2013 tot zijn recht op de in eigen beheer uitgebrachte EP Realms Of Desecration en krijgt zijn vervolg op het nieuwe album Antioch waarmee de heren een contract in de wacht wisten te slepen met het Zweedse The Sign Records, hoewel ook andere partijen op de loer lagen.
Wanneer je recht-toe-rechtaan deathmetal verwacht en denkt dat de band het ritme aan het begin van een nummer doorzet naar het hele nummer, kom je bedrogen uit. Door de composities wisselen tempowisselingen elkaar af waardoor het muzikale gevoel ook sterk verandert, maar altijd goed is. Dat begint reeds in Serpent Seed, maar komt in het begin van de tweede helft nog sterker naar voren. Na het uptemponummer Flagellum Daemonum en het fraaie instrumentale Exordium begint het zwaartepunt van het album. Vooral in Blood Sacrifice zijn de tempowisselingen en tevens de balans tussen thrash- en deathmetal werkelijk tot in de perfectie getimed. Het nummer zweept op, mede door een stevige en zware groove. Die volle groove gaat verder in het uptempo Phosphorus. Een nummer waarin de cymbals en de hi-hat lekker naar voren zijn gezet in het complete geluid. Er is geen tijd om bij te komen wanneer Souls For The Sepulchre start. Fraai detail is een muzikaal tussenstuk waarin het geluid van medelanders Avatar even tot de verbeelding spreekt en je even van stuk brengt. Het album Antioch eindigt dan met een soort van ballad, hoewel je toch eigenlijk niet zo kan noemen. Misschien een deathballad, want een aantal elementen van een goede ballad is zeker aanwezig. Het begin en eind zijn rustiek en halen wat emotie naar boven. Het gevoel is alsof je een ijsbeer knuffelt.
Throne of Heresy heeft een eigen geluid en weet door de variatie in de composities de aandacht goed vast te houden. Wanneer ik de muziek zou kunnen omschrijven lijkt het me dat Amon Amarth samenspeelt met Behemoth terwijl Lamb Of God af en toe even om de hoek komt kijken. Antioch is een absolute must voor liefhebbers van bovenstaande bands.