Een mooi moment om het nieuwe album Decameron van Throne Of Heresy in Zuid-Europa te promoten, zou ik zo denken. Ook het centrale thema van Decameron is daar nu eenmaal gesitueerd. De pestepidemie in de 14e eeuw. Wat trouwens erg mooi terugkomt in het artwork van Mattias Frisk.
Muzikaal ligt Decameron in het verlengde van het voorgaande album Antioch dat in februari 2016 werd uitgebracht. Sterke zware melodieuze deathmetal dat in een donkere atmosfeer wordt neergezet. Net als het boek beslaat het album tien composities waarbij het verhaal start in de compositie The Shores of Issyk-Kul, dat verhaalt over de eerste slachtoffers van de pest in Azië. Zanger Thomas Clifford drukt ook nu weer een mooie stempel op het geheel en past met zijn raspstem uitstekend in de The Shores Of Issyk-Kul dat muzikaal richting Amon Amarth gaat. De compositie bevat een gevarieerd tempo waarbij het drumwerk van Mathias Westman leidend is en het gitaargeluid voor de rode, in dit geval misschien zwarte, draad zorgt. Dat Amon Amarthgevoel komt ook terug in Siege of Caffa. Qua tempo en zang zijn er diverse overeenkomsten te vinden. Prettig zijn het marsritme en de zware gitaarriff bij het begin. Hoewel het gitaargeluid van Tomas Göransson en Lars Björkens op de achtergrond meedraait is het zeker sterk aanwezig in het algemene geluid. De compositie wordt sterk afgesloten met een meeslepend intermezzo.
Throne Of Heresy speelt wel vaker graag met tempo’s en stijlen. De gescandeerde teksten in Pax Mongolica doen denken aan Rotting Christ. In deze compositie wordt het tempo flink opgeschroefd terwijl het algemene beeld toch de donkere logge atmosfeer blijft behouden.
De pest breidt zich verder uit in The Plague Ships. Dit wordt gekenmerkt door een bijzonder ritme en versnelt langzaam in tempo. Die variatie zorgt ervoor dat Decameron blijft boeien. Zeker het akoestische dubbelspel biedt weer verrassende perspectieven op de melodieuze deathmetal.
Binnen het genre ontkomt ook Throne Of Heresy er niet aan dat er af en toe een ferme knipoog naar Behemoth wordt gegeven. Thomas Cliffords stemgeluid komt als gruntgruizelend instrument mooi tot zijn recht in A Silent Vigil dat een strakke melodielijn kent. Maar Thomas komt in titelnummer Decameron dan weer verrassend uit de hoek door de andere zangtechnieken die hij gebruikt (en beheerst).
De overige composities passen eveneens in de melodieuze deathmetal waarbij het eind van Liber Secretorum uitstekend neergezet wordt in een deathmetalbreakdown waarin het strakke riffgeluid opvallend sterk wordt neergezet. The Pale Burden aan het eind van het album is eveneens een sterke compositie in de melodieuze deathmetalmodus. Vanuit het muzikale geweld is er een moment waarin juist de stilte bijna het hoogtepunt vormt in het geheel. Langzaam is er sprake van oorstrelende klanken die als druppels water verkoelend neerdalen op het beton waaruit, gevoed door deze klanken, een sterk muzikaal kruid omhoogschiet.
Decameron is een mooi vervolg op Antioch en Throne Of Heresy heeft zichzelf uitgedaagd bij het maken van dit conceptalbum. Daar zijn ze uitstekend in geslaagd. Het kenmerkende geluid van de band, dat bij fans van Rotting Christ, Behemoth en Amon Amarth ook geliefd zal zijn, wordt in de donkere atmosfeer goed zwaar neergezet en de subtiele accenten in tempo en stijl houden de luisteraar geboeid. Want aan eentonigheid en dergelijke heb ik nu eenmaal de pest.