Throne of Thorns is een nieuwe Belgische band met toch allemaal bekende gezichten. Maar ze leggen zelf liever niet de nadruk op hun voorgeschiedenis. Wel willen ze dat de muziek van hun debuutalbum Converging Parallel Worlds voor zich spreekt.
Throne of Thorns biedt een mix van prog, power, melodic en heavy metal. Daar kan je natuurlijk nog heel wat richtingen mee uit en dat doet deze band dan ook. Per song ligt het accent nu eens op de heavy metal, dan weer op power metal of prog. Vaak klinkt Throne of Thorns toch wat harder, sneller en agressiever dan je op basis van de door de band zelf naar voor geschoven genres zou verwachten. Mij doet het wat denken aan Fates Warning en Gamma Ray en aan Throne of Thorns’ landgenoten van Dyscordia.
Er zit flink wat ervaring en talent in deze nieuwe band en dat hoor je van bij de eerste noten. Elk van de bandleden geeft meteen zijn visitekaartje af op de openingstrack Storm Maker. Daarbij slaan we de obligate korte instrumentale intro Rise met veel respect over. De instrumentale track Throne Of Thorns had misschien een betere album-opener geweest, alleen al omdat die muzikaal veel interessanter is. Met zo’n titel zou dat misschien ook logisch geweest zijn als statement.
Rock Of Angels Records zet zwaar in op de promotie voor deze band en bij de eerste luisterbeurt kan je niet anders dan dat vertrouwen beamen. Throne Of Thorns heeft enkele heel catchy metalsongs verzameld op Converging Parallel Worlds en ze doen dat met de leukste elementen uit verschillende, maar elkaar aanvullende genres. Het is niet dat ze een nieuw genre uitgevonden hebben, maar dit album klinkt fris en spannend. Jonathan Matthys van Powerstroke doet de backing vocals op een handvol tracks, maar voorts heeft Throne of Thorns nauwelijks externen ingeschakeld voor dit album. Productie en mix zijn top.
Terwijl de muziek perfect catchy klinkt, missen we diezelfde originaliteit in de lyrics. In de eerste helft van het album valt het nog mee, maar naar het einde toe stapelen de clichés zich toch wat op. In de genres die ze gebruiken bij Throne of Thorns is dat doorgaans geen probleem, maar hier hadden we inhoudelijk en thematisch toch iets verwacht dat gelijke tred kan houden met de muziek. En terwijl we bezig zijn met opmerkingen maken: het artwork is op zich een goede illustratie van de albumtitel, maar ik krijg het er niet warm van.
Maar terug naar de muziek. De hoogtepunten zijn voor mij Storm Maker en Atomic Retribution. Fire And Ice is een doorwrocht slotakkoord van liefst 11 minuten en nog wat en steekt niet alleen in lengte een stuk boven de andere nummers uit.