Het is wel typerend voor de huidige tijd dat de voorverkoop tegen lijkt te vallen en uiteindelijk de show toch uitverkocht weet te raken. De rij in het begin van de avond is maar klein, maar later zal de zaal toch vol staan. Blijkbaar heeft iedereen deze 2e Paasdag hun eitjes op tijd gevonden om toch aanwezig te kunnen zijn. Jongere hardcore kids mengen zich tussen de oudere garde, naast de kale hoofden herkenbaar aan hun shirts waar de naam van de headliner op prijkt.
Met een dikke hiphop beat als aankondiging betreedt het Zweedse Thrown als eerste het podium. Deze nieuwe band van ex-Grieves zanger Marcus Lundqvist is zonder meer een explosieve openingsact. De agressieve hardcore met wat nu metal/ hiphop en metalcore aspecten zet de zaal meteen in beweging. De zware bas van nummers als Parasite en Backfire laat de vloer trillen. Dat gaat helaas een beetje ten koste van de gelaagdheid van de nummers en wat overblijft is vooral beuken van de tough guy beatdown soort. Zo maken vooral de breakdowns, die klinken als een vuilniswagen die van een viaduct rijdt, indruk en helaas minder de creatievere elementen van de nummers.
Ik zag Dying Wish al twee keer eerder. En elke keer besef ik, als niet in sport geïnteresseerde, hoe het voelt om je favoriete club te zien verliezen. Ik gun deze sympathiek band het beste en vind hun platen, vooral hun laatste Symptoms Of Survival geweldig. Helaas maken ze het keer op keer live niet waar. Bij wijze van 1 april grap kondigt vocalist Emma Bosters de band aan als Nasty. Helaas vergaat ons het lachen als haar vocalen starten. Normaal gezien zijn vooral haar clean vocals de zwakke schakel. Dit keer klinkt ze ontzettend schor en weet ze de harsh vocals niet tot een goed einde te brengen. Het lijkt er op dat de tour zijn tol heeft geëist en ze haar stem kwijt aan het raken is. Naar verluid heeft ze nieuwe in-ears, wat me hoopvol maakte dat de cleans dit keer beter klinken. Het moet gezegd worden, ze zijn dit keer inderdaad beter dan ik gewend ben, maar nog niet wat ze op de plaat zijn. Pijnlijk is het dan ook als, zoals intussen een traditie lijkt, Curselifter frontvrouw Rosa het podium opkomt voor een korte vocale bijdrage en een stuk meer weet te overtuigen. Instrumentaal was alles dik in orde en de energie was prima. Maar toch helaas weer een teleurstelling.
Wat Nasty doet doen ze simpelweg goed. Altijd. Ja, ik heb het kunstje vaak gezien, maar het blijft indrukwekkend hoe ze de zaal in no time in een slagveld weten te veranderen met hun opzwepende beatdown hardcore. De crowdsurfers en stagedivers komen in actie, waarvan er eentje met voeten naar voren een wel heel onverschrokken duik maakt. Als je er een drinkspelletje van zou maken elke keer een shotje te nemen als vocalist Matthi verzoekt “open this place up” kwam je volledig starnakel buiten. Toch valt er ook voor de niet-moshers, de old hardcore dudes bij de bar genoeg te genieten. Nasty heeft gewoon die lekkere flow die misschien elk nummer wel een beetje op elkaar doet lijken, maar wel genietbaar blijft om lekker je hoofd op te bewegen.
Terror sluit de avond af op de manier zoals je al jaren doen. Door gewoon een sterk, typisch old school hardcore set neer te zetten. Legendarische frontman Scott Vogel wijst er nog even op dat iedereen die er op uit is een ander hier pijn te doen het beste de zaak gewoon kan verlaten. Hij predikt die oude idealen van unity in de hardcore nog. Mooi is dat. En of het nu een klassieker als Always The Hard Way of het nieuwere Pain into Power is, alle nummers worden enthousiast meegebruld in de zaal of soms op het podium. Want in de beste hardcore traditie vinden regelmatig wat fans hun weg naar het podium voor ze er vanaf duiken. Enige tegenvaller is dat de show er op zit maar liefst een half uur voor de eindtijd die op het tijdsschema staat.
Foto’s: Jesse Wensing
