Om een uurtje of zes rijd ik Tilburg binnen om getuige te zijn van één van de (zo niet de) hardste package, die ons kikkerlandje dit jaar aan zal doen. In het teken van the Human Target tour strijkt Thy Art Is Murder (TAIM) neer in Tilburg. Misschien had de naam deathcore fest ook wel gepast, want er komen vandaag maar liefst vier extra bands mee, in de vorm van Carnifex, Fit For An Autopsy (FFAA), Rivers of Nihil en IAM. Een fijne line up voor de fan van het genre. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat de show van vanavond uitverkocht is.
Bij binnenkomst in 013 hangt er een ontspannen sfeer. Iedereen staat rustig te wachten totdat opener IAM het podium betreedt. De wand staat in de zaal, waardoor zowel de trap als het balkon gesloten zijn. Niettemin zijn de eerste treden van de trap wel toegankelijk, wat het voor mensen die normaal niet makkelijk kunnen zien in de zaal, toch mogelijk maakt om de show mooi te kunnen aanschouwen.
Stipt half zeven komen de heren van IAM het podium op gelopen. Mijn handen beginnen dan eigenlijk een klein beetje te jeuken, want dit kan zoveel malen beter. Als er gewoon een intro op tape gestart wordt en je dan komt oplopen, zou al een hele verbetering geweest zijn. Als de band begint met spelen, zijn het voornamelijk loodzware riffs die de klok slaan. Uitstekend om de nekspieren weer eens aan te spannen en ik zie om mij heen ook een hoop hoofden op en neer gaan. Sterker nog de eerste pit voorin is bij het derde nummer al een feit. Zanger Andrew Hileman is een imposante verschijning. De energie spat ervan af en hij probeert het publiek constant op te zwepen, terwijl de rest van de band strak aan het musiceren is. Het valt meteen op dat het geluid in de zaal gelijk goed is en dit was iets wat de hele avond zo bleef. Het is de eerste maal dat de band uit Texas de grote plas oversteekt en daarom bedankt Andrew het publiek hartelijk voor de vroege komst. Als antwoord krijgt de band op het eind van het optreden een verdiend applaus van de inmiddels halfvolle zaal. Een geslaagd debuut kunnen we dit zeker noemen.
Er is weinig ademruimte, want na een kwartier staan de heren van Rivers of Nihil al op het podium. Ik was benieuwd naar deze performance, omdat er in de videoclips tevens een saxofonist aanwezig was. Helaas is er geen saxofonist aanwezig op het podium en komt deze van tape en is alleen in het eerste nummer duidelijk te horen. Ook Rivers of Nihil komt zonder intro de bühne opgelopen en ook hier vind ik dat erg jammer. Het komt allemaal een beetje knullig over. De performance is hard, erg hard. De band speelt stevig door en zanger Jake Dieffenbach zweept het publiek lekker op. Het blijft daardoor lekker onrustig voorin de zaal. Naast de diepe grunts van Jake Dieffenbach, grunt bassist Adam Biggs ook een aantal keer flink mee. De rest van de band doet zijn ding en specifiek drummer Jared Klein lijkt wel een metronoom, zo precies komen de drumstokken en pedalen terecht op de drumvellen. Ondanks dit is de performance een klein beetje statisch. Misschien als er iets meer wisseling van plaats is, komt het optreden wat luchtiger over. Na 25 minuten zit het er echter weer op en krijgt ook Rivers of Nihil een warm applaus van het publiek.
Het ombouwen gaat nog altijd met uiterste precisie, want klokslag acht uur staat FFAA op het podium. Mijn verwachtingen zijn hooggespannen, want met The Sea Of Tragic Beasts heeft FFAA één van de beste metalcore/deathcore albums van 2019 op zijn naam staan. De heren doen zelf de soundcheck en blijven vervolgens maar op gelijk op het podium staan, wanneer het intro start. Alleen zanger Joe Badolato komt het podium op lopen. De band start met het gelijknamige nummer van het laatste album. Het geluid staat eerst wat zacht, maar dit wordt later gelukkig hersteld, waardoor alle breakdowns lekker door de 013 galmen. De grunts van zanger Joe komen er in het begin niet erg goed uit, maar dit verbetert gedurende het optreden. De clean zang klinkt erg zwak en het is waarschijnlijk beter om dit of al gruntend te doen of het aan iemand anders over te laten. Entertainen doet de man echter wel, want het publiek eet uit zijn hand. Na The Sea Of Tragic Beasts volgen van hetzelfde album Warfare (wat een monsterlijke riff zit er in dit nummer) en Mirrors. In de resterende tijd komt onder andere Black Mammoth nog voorbij. FFAA speelt een sterke set, maar heeft niet helemaal het overdonderende effect gehad, wat ik gehoopt had.
Dit overdonderende effect moest blijkbaar nog komen, want het lukt de Amerikanen van Carnifex wel. Na Push It van Static X wordt het licht gedoofd en komt de band (eindelijk onder een intro) het podium op. Zowel het achtergronddoek als het drumstel hebben een upgrade gekregen. Carnifex trapt af met World War X van het gelijknamige album. De mix staat in het begin niet helemaal goed, maar dat wordt binnen het nummer opgelost. En dat is het tijd voor veertig minuten power. Zanger Scott Ian Lewis gebruikt de woorden ‘circle pit’ en ‘bang your head’ veelvuldig. Dit laatste werd in ieder geval goed geïnterpreteerd door de overige bandleden. Drummer Shawn Cameron is daarmee toch een bijzonderheid. Ik heb maar weinige keren gezien, dat een drummer met deze snelheid en precisie kan drummen en tegelijk zijn hoofd zo kan rond gooien. Ook gitarist Cory Arford gooit de haren flink rond, maar is op tijd weer bij om zanger Scott Ian met zijn grunts te steunen. Nummers als Slow Death en afsluiter Hell Chose Me passeren de revue, om ondergetekende helemaal van zijn à propos te brengen. Even bijkomen was toch noodzaak.
Bij het betreden van de zaal is meteen duidelijk dat TAIM de headliner van de avond is. Er hangt een groot doek en aan zowel weerskanten van het podium als onder het drumstel zijn schermen geplaatst, waarop tijdens het optreden filmpjes zullen worden geprojecteerd. De (thema) muziek voor het optreden kan gerust anders dan anders genoemd worden. De hele avond wordt er stevige muziek gedraaid, maar voordat TAIM begint krijgen we Without me van Eminem en (misschien wel het nummer van TAIM) We Like To Party (the Vengabus) van Vengaboys te horen. Blijkbaar een goede zet, want het publiek gaat helemaal uit zijn dak. Eenmaal afgelopen worden de lichten gedoofd en luidt er een sirene. Slechts de spots op het podium laten een glimp van de bandleden zien. Op het nog redelijk donkere podium wordt na de sirene Death Squad Anthem ingezet en nadat zanger CJ McMahon het podium opstapt is ook de drummer eindelijk te zien. Gevolgd wordt er met Make America Hate Again, waarna CJ voor het eerst het woord neemt. Hij vraagt iedereen een arm links over iemand te leggen en dit vervolgens ook rechts te doen, zodat tijdens The Purest Strain Of Hate iedereen van links naar rechts springt wanneer hij het aangeeft. Ondanks dat CJ nog nagaat of iedereen hem begrijpt, lijkt het toch een klein beetje de mist in te gaan. Geen probleem want het feest gaat gewoon door en het voorin de zaal lekker onrustig blijft. Tussen de nummers is het soms wel irritant dat er een hoop geklets is. Het blijft toch jammer dat mensen liever een heel gesprek voeren dan naar de show te kijken. Tijdens Human Target worden voor het eerst de schermen in gebruik genomen en deze zijn een goede toevoeging. Het maakt het optreden leuk om naar te kijken. Ook de ingestudeerde momenten wanneer twee bandleden elk voor een scherm gaan staan, laat zien dat TAIM echt enorme stappen aan het maken is. Het optreden vervolgt met onder andere persoonlijke favorieten Fur and Claw en Dear Desolation. Andy Marsh en Sean Delander vuren de ene na de andere vette riff af, terwijl bassist Kevin Butler en drummer Jesse Beahler de motor flink draaiende houden. Tijdens het nummer Puppet Master valt het me eigenlijk voor de eerste keer op, wat een arsenaal aan breakdown TAIM bezit. Het blijft echt smullen geblazen. Wanneer CJ voor de tweede maal iedereen vertelt hoe belangrijk het is, dat we naar de show zijn komen kijken, wordt überkraker Reign of Darkness ingezet. Wie dacht dat het afgelopen was, vergeet dat we in de in de vorm van Chemical Christ nog een toetje voorgeschoteld krijgen. Hierna loopt de band van het podium en is het toch echt afgelopen.
Vanavond geeft TAIM een ontzettend professionele show, waarbij de groei duidelijk zichtbaar is. De show zit strak in elkaar. Toch zit ik in dubio over de hoeveelheid bands vanavond. Positief vind ik dat bands zoals I AM een podium krijgen. Daartegenover staat dat TAIM slechts een uur speelt. Dat had van mij nog wel iets langer mogen zijn. Laten we maar stellen dat verlangen naar meer alleen maar een goed teken is.