Vanavond worden de hardere stijl goed vertegenwoordigd in hartje Tilburg. ‘s Werelds dikste Deathcore package strijkt namelijk neer in de grote zaal van 013. Thy Art Is Murder, Whitechapel, Fit For An Autopsy en Spite komen namelijk langs voor een feestje onder het genot van één (of meerdere) drankje(s).
Laatstgenoemde band mag het Spit(e)s afbijten. De atmosferische intro is van korte duur, want het Beatdown geweld neemt, onder leiding van Darius, snel de overhand. Het mag dan een nummertje rustig blijven, maar de vraag naar een circlepit is groot. Dat de Amerikanen ook een fanbase hebben, aan de andere kant van de oceaan, wordt duidelijk wanneer de tracks luidkeels worden meegeschreeuwd. Tevens toont Darius ook zijn kracht met een aantal vurige gutterals. Spite gaat niet voor een klinische aanpak, maar voor beukwerk. Op de setlist prijkt dan ook het kersverse Thank You Again, die op plaat wordt ondersteund door Phil Bozeman. Helaas ontbreekt dat laatste gedeelte hier live. Ter compensatie worden we getrakteerd op de geniale titletrack, Dedication To Flesh. Een nummer dat de nodige melodie met zich meebrengt. Spite is de perfecte opener voor zulke packages.
Als iemand Spite kan overtreffen, dan zijn het de mede-Amerikanen van Fit For An Autopsy wel. Gedurende het halfuur dat Fit For An Autopsy vanavond heeft, willen ze vooral uitpakken. Zo krijgen we de eerste hit Black Mammoth, al vroeg voorgeschoteld. Iedere fan is bekend met deze klassieker. De breakdowns in Savages, weten niet alleen de maag te keren, maar raken ook de diepste krochten van de ziel. Of het nu de strakke baspartijen op The Sea Of Tragic Beasts zijn, of de overrompelde zanglijnen van Joe op Warfare, deze band speelt een perfect optreden. De Amerikanen demonstreren dat er genoeg variatie in Deathcore kan zitten, zonder de hardheid te verliezen. Een van de vooraanstaande moderne bands in het genre. Van hun meest recente wapenfeit, Oh, What The Future Holds, krijgen we onder andere een uitmuntende uitvoering van Pandora. De meesterlijke solo wordt perfect gespeeld. Ik voorspel dat dit album nieuwe generaties muzikanten gaat inspireren om Deathcore te maken, zo goed is dit. Van datzelfde album hebben we het genoegen om met Far From Heaven, af te sluiten. Even horen we dat Joe ook clean kan zingen, hoewel zijn grunts toch echt meer kracht herbergen. Een betere afsluiter kan ik niet wensen en deze band is dan ook een must see voor alle liefhebbers van Death Metal en Deathcore.
Een van de meest bekende Deathcore bands, mag een vervolg geven aan deze, tot dusverre, imposante avond. Ik heb het natuurlijk over Whitechapel. Daar waar de rest gisteren al een show deed in Oberhausen, is dit voor de heren officieel dag één. Een akoestische aanvang bij Deathcore moge wat eigenaardig lijken, maar weerspiegelt wel de huidige stijl van Whitechapel. Niettemin blijven na al die jaren de diepe grunts van Phil nog steeds lager dan het IQ van Britt Dekker. Tijdens We Are One, is de publieksparticipatie hoog en cirkelen de nodige aanwezigen in het rond. Het nummer kent dan ook wel een hele lekkere instrumentale sectie, waarbij alle gitaren naadloos in elkaar overgaan. Vanaf The Valley, sloeg de band een andere richting in en wist hiermee nieuwe fans voor zich te winnen. Het is dan ook niet vreemd dat van deze plaat, Black Bear wordt opgevolgd door Doom Woods. Ook wordt er aan de fans van het eerste uur gedacht en wordt het snelle en harde End Of Flesh, van hun derde studioalbum, niet overgeslagen. Darius bewees het al, maar Phil kan ook gutterals presenteren als geen ander. Dit is van een smeriger en vuiler kaliber dan het gemiddelde toilet na een avond Thaise curry van het plaatselijke afhaalrestaurant. Met het oeroude Possession, blijven we in dit Whitechapel tijdperk hangen. Zeker wanneer de set tot zijn einde komt met het krachtige This Is Exile. Hiermee weet Whitechapel een setlist te creëren die zowel fans van de oude school, als de nieuwe generatie bevredigt.
Natuurlijk mag de grootste van het stel afsluiten en naast vuur, neemt Thy Art Is Murder, ook een nieuwe zanger mee. Tyler maakte gisteren zijn debuut met dit Australische gezelschap en gaat in Tilburg voor ronde twee. Zijn vocale geluid vertoont sterke gelijkenissen met zijn voorganger en lijkt daarom een ‘perfect fit’. De nieuwe plaat Godlike, is nog geen week uit, dus het zal niemand verbazen dat deze avond tracks als Destroyer Of Dreams, Blood Throne en Join Me In Armageddon, live ten gehore worden gebracht. Wie dacht dat er alleen maar nieuwe nummers de revue zouden passeren heeft het mis. Vanaf Slaves Beyond Death, komen er een aantal klassiekers van voorgaande albums. Een wall of death op Death Squad Anthem, collectieve uitbundigheid op Make America Hate Again en stembanden slopen op Human Target. Hun voorgaande album wordt zo uitgebreid onder de aandacht gebracht. Productiegewijs zit het hier uitstekend in elkaar, alles is geweldig hoorbaar en de muziek maakt op deze manier veel impact. Hetgeen je dan ook wel verwacht van deze band, of het nu met een nieuwe zanger is of niet. Helaas wordt er meermaals CJ gescandeerd. Het blijft een moeilijke kwestie, maar feit is, dat Tyler een meer dan prima vocalist is. Weliswaar mist het een zekere dreiging en is het niet de traditionele blikvanger zoals CJ dat was, maar dit zou ook kunnen komen door onwennigheid. De breakdowns, riffs en lyrics van Holy War, torenen hoog boven de rest uit. Met Hate, wist Thy Art Is Murder definitief door te breken. Dat de Purest Strain Of Hate, hier hoge ogen gooit mag geen verrassing zijn. Ik vraag me stiekem af hoeveel mensen morgen te kampen zullen hebben met een nekhernia. Als het maar leuk is toch? Als iemand vanavond respect verdiend, is het Jesse tijdens Everything Unwanted. Vreselijk strak gedrumd, waarvoor mijn oprechte waardering. De encore bestaat uit de twee publieksfavorieten, Reign Of Darkness en Puppet Master. Die eerste creëert totale chaos, die pas wegebt als de laatste klanken de zaal verlaten. Thy Art Is Murder bewijst waarom het momenteel de grootste Deathcore band (nou, oke samen met Lorna Shore wellicht) op deze planeet is.
Fans van dit genre hebben vanavond (waarschijnlijk) een fenomenale avond gehad. Ongeacht de hele heisa rondom de afsluiter, was het ook vanavond weer volle bak. Ik kijk uit naar de voortgang van alle vier de bands. Vanavond blijkt maar weer dat de toekomst in goede handen is.