Het was halverwege September nogal onrustig rond de release van het album Godlike van de Australische deathcoregigant Thy Art Is Murder. De releasedatum was een week uitgesteld en een dag na de release op 23 september maakte de band bekend dat ze zanger en frontman CJ McMahon aan de kant hadden gezet na zijn omstreden anti-gender opmerkingen op sociale media. De opmerkingen bleken onderdeel te zijn van een groter probleem. In de tussentijd had Thy Art Is Murder, zonder medeweten van CJ, de zangpartijen opnieuw laten inzingen door nieuwe zanger Tyler Miller (Aversions Crown). Godlike is het eerste album dus met Tyler en tevens het eerste album dat uitgebracht wordt door het eigen label Human Warfare.
Inmiddels waren er al vier singles van een video voorzien. Drie singles waarop reeds te horen was waarom Thy Art Is Murder tot de top gerekend mag worden in het deathcoregenre. Met Will Putney achter de knoppen metselt Thy Art Is Murder zich stevig in het fundament.
Drummer Jesse Beahler mag zich in de single Blood Throne helemaal uitleven in het intro waarbij het mitrailleurdrumritme prominent aanwezig is. Met het brute riffgeluid dat Sean Denlander en Andy Marsh daar overheen smijten wordt er een enorme granieten muur opgetrokken waar Tyler Miller zijn zangpartijen als graffitti tegenaan met smijten. En dat doet hij met verve. Zeker in de toch zeer herkenbare refreinen. De singles Join Me In Armageddon en Keres waren ook al uitgebracht. Het is hier van hetzelfde laken een pak en (mede in) Join Me In Armageddon is helemaal duidelijk dat Thy Art Is Murder meer is dan recht-toe-recht-aan deathcore. Thy Art Is Murder is een multi-instrumentalistisch collectief dat uitzonderlijk goed technisch werk aflevert. Luister voor het gemak maar een snaar het bizarre goede tussenstuk. De tweede single Keres is bij mij na meerdere luisterbeurten uitgegroeid tot één van de albumfavorieten. Keres heeft alles waar je van mag dromen als deathcore-/metalfan. De groove komt vanuit het diepste en qua structuur zijn de melodie en krachtige elementen met precisie met elkaar verweven. Neem daarbij de subtiele wendingen en je hebt een puike compositie in handen.
Destroyer Of Dreams is heerlijk bruut en de ritmesectie speelt zo ontzettend strak terwijl de gitaarmelodie zo ragfijn ingebed is in het complete geluid. En dan krijg je ook nog een dijk van een breakdown naar het einde toe. Dit is genieten. De vier singles representeren zo uitstekend het gehele album.
In Everything Unwanted zoekt Thy Art Is Murder de grenzen op bij het intro waarin slechts gitaar en zang te horen zijn alvorens de registers open worden getrokken. Ook hier blijft Thy Art Is Murder niet hangen in de heipalenconstructie. Het tussenstuk inspireert en de gitaarsolo klinkt fris en zorgt voor de goede afwisseling. Wanner Lesson In Pain wordt ingezet blijkt de afwisseling in het dna gebakken te zitten. Aanvankelijk is de compositie traag, stroperig en heel diep. Het tempo wordt aardig opgevoerd en drummer Jesse overtreft zich in ritmes terwijl Sean en Andy een gitaarspel neerzetten dat enerzijds heel afwijkend is in het zwarte karakter, maar heel goed past met de hoge tonen.
Wanneer je nu nog niet om bent bij Godlike, kun je het opgeven. De wals gaat gestaag verder over je heen met Godlike en Corrosion. Alle elementen komen daarna nog samen in Anathema maar dan in de overtreffende trap. De veelzijdigheid is ruimschoots aanwezig zonder daarbij als los zand over te komen. En dan sluit Godlike relatief rustig af met Bermuda. De cooldown na een verpletterende deathcore-exercitie.
Godlike is bruut, hard en (misschien wat verdrietig) laat CJ toch wat vergeten. Dit album is van voor tot achter krachtig en overweldigend. En op de een of andere manier toch ook weer heel toegankelijk (voor het geoefende oor).