Tiavara – Delusional Tales of Grand Intentions

In deze tijd ligt het downloaden van Russische bestanden best gevoelig, toch is dat de enige manier om aan dit album te komen, het betreft namelijk een digitale release. Is het dit risico waard? Een volmondig “Ja” is het antwoord. Wat deze band uit Moskou op hun tweede album Delusional Tales of Grand Intentions laat horen zal zeker een avontuurlijk ingesteld metalpubliek aanspreken.
De band, opgericht in 2012 door de broers Pachin op gitaar en drums, speelt namelijk een moderne variant op bekende Powermetal met avontuurlijke, progressieve invloeden. De band plaatst zichzelf in een Avantgarde/Progressieve metal hoek. Dit is naar mijn mening niet helemaal waar, de Powermetal basis is daarvoor teveel aanwezig. Al is de vraag hoe progressief al die bands zijn die zo goed mogelijk Dream Theater proberen na te spelen? Deze band brengt echt iets nieuws naar ons geliefde genre. Met name de zang verdiend daarbij een speciale vermelding. Zanger Arte heeft een warme, zware stem die duidelijk sterk door opera is beïnvloed. In zijn zanglijnen zijn op gezette tijden meer traditionele Russische invloeden hoorbaar. Waar in het Female Fronted genre opera-invloeden gemeengoed zijn, heeft de band met deze zanger een sterke troef in handen. Denk aan Virgin Black die met het sterke Requiem – Mezzo Forte ook met dergelijke zang experimenteerde. Ook komen herinneringen aan Messiah Marcolin bij tijd en wijlen bovendrijven.
Een moddervette productie met een heldere mix maakt het album een genot om te beluisteren. Opener The Empty Sky laat al prima horen waar de band toe in staat is. De song heeft een mooie opbouw waarbij veel aandacht is besteed aan het intro. Het lijkt exemplarisch voor de rest van het album. Door de zang komen soms vergelijkingen aan Candelmass “on speed” in gedachten. In het nummer Celestial Dance lijkt het refrein wel erg op Among the Gods van Conception, maar dat is ze door de schitterende maatschappijkritische tekst en verder ijzersterke song vergeven. Het is een zeer sfeervol album waarin veel te ontdekken valt. Het felle, maar avontuurlijke gitaarwerk brengt de  midtempo Powermetal naar redelijk grote hoogte.
Valt er dan helemaal niets te klagen? Klagen misschien niet, maar er is nog zeker ruimte voor verbetering. Het album is met zeven songs die maximaal zo’n 5 minuten klokken eigenlijk te kort. Verder mogen de Russische invloeden die bijvoorbeeld in het sterke Serenade of a Leech te horen zijn wat mij betreft worden uitgebouwd. Ook laat de zanger sporadisch horen meer afwisseling in zijn stemgebruik te kunnen brengen, dat mag op een volgend album meer worden ingezet om te voorkomen dat het eentonig wordt.
Ben je klaar voor wat avontuur in je dagelijkse portie power/progmetal? Geef Tiavara dan zeker een kans en beluister het album op Bandcamp. Wedden dat je tot aankoop overgaat?