Tien Ton Vuist – Harmonie (Oudenaarde, België) 20/12/19

Potige gitaarrock zit opnieuw in de lift in Vlaanderen en daar kunnen we in Nederland mee van genieten. SONS en Equal Idiots zouden we al moeten kennen en begin volgend jaar opent Black Leather Jacket zijn Nederlandse offensief. Er leven uiteraard nog meer bands in de Vlaamse ondergrond die het misschien wel eens zouden kunnen gaan maken. Neem nu Tien Ton Vuist.
Dit duo komt uit de bierstad Oudenaarde. Daar beweegt een en ander sinds er opnieuw flink wat optredens georganiseerd worden in De Harmonie. Tien Ton Vuist surft met plezier mee op dat momentum en mocht in De Harmonie de kerstvakantie inzetten met een heuse headlinershow voor een goed gevulde zaal. Niet mis voor een band die enkel een EP in eigen beheer kan voorleggen, maar Tijl en Nikki stelden niet teleur.  Als een kruising tussen The White Stripes en Nirvana werd het een avondje onvervalste rock ’n roll met bloed, zweet en spuug.
Van de EP werd nog slechts een handvol nummers gebracht: Asking  U Y, Boom La La en Smetterling. Sterke songs staan er op die EP, maar in de studioversie missen ze de vibe en de energie die de band live heeft. Ook de nadien uitgekomen DIY-YouTube-singles Best Plan Ever, Not A Good Plan en Next In Line werden uiteraard gebracht op de thuismatch. Die drie staan al net iets dichter bij de live-sound, maar de kloof is nog niet helemaal gedicht. Nieuwe tracks als Friends To Lovers zijn kort en krachtig. Er staat heel wat schoon volk mee te kijken over de schouders van Tien Ton Vuist: de dynamiek van The Black Keys, de gekte van de Pixies, de waarom-moet-een-song-langer-duren-dan-anderhalve-minuut-attitude van de Ramones, het ADHD-gehalte van Iggy, de humor van Tenacious D meets Bloodhound Gang, de catchy slordigheid van Nirvana, … Voor de set in Oudenaarde lenen ze van Kings Of Leon nog Black Thumbnail en Four Kicks. Geen voor de hand liggende crowdpleasende covers, wel twee tracks die mooi in het oeuvre van Tien Ton Vuist opgaan.
Het werd in De Harmonie een set zonder rustpunten, zelfs voor een gitaarsolo was er niet of nauwelijks tijd. Al na een paar nummers ontstaat er een kleine moshpit en twee fans wagen zich zelfs aan een soort menselijke piramide. Zanger-gitarist Tijl zoekt vaak de rand van het podium op om de boel nog wat meer op te hitsen en gaat ook even tussen de fans gitaar spelen. Hoewel ze slechts met twee zijn, gebeurt er altijd wel iets bij Tien Ton Vuist. Ze vuren elkaar aan of zwepen het publiek op als stonden ze in de Heineken Music Hall. Tien Ton Vuist sluit af met de toegift This Is Not A Surf Song.
Geef ze een label met ballen, de juiste producer en een booking-agency met ambitie en dan schiet deze Tien Ton Vuist als een raket omhoog.