Vanavond gaat gebeuren waar liefhebbers van Tiger Army een decennium op hebben moeten wachten: het uit Californië afkomstige drietal doet Nederland aan. En ook nog op een van DE metal / punk / hardcore podiums die ons kikkerlandje rijk is: Dynamo in Eindhoven. En psychobilly past natuurlijk ook prima in dit rijtje. Toch is het aantal die-hards uit de scene opvallend afwezig: de band wordt niet door alle insiders even hoog in ’t vaandel gedragen. Is het ’t feit dat de stroming z’n roots heeft in Europa in de jaren ’80 met bands als The Meteors maar pas in de jaren 90’ in de States opgepakt is en daardoor niet als ‘origineel’ bestempeld wordt? Is het ’t feit dat de band een duidelijk eigen maar ook afwijkende sound heeft van het gros van de (Europese) psychobilly bands? Of toch wat anders?
Naast het publiek een extra optreden gunnen is de (ondankbare) taak van een support act ook om de toeloop van bezoekers te reguleren zodat ze zich niet allemaal in een half uurtje naar binnen hoeven te wurmen. Nog ondankbaarder wordt deze taak op een maandagavond met een aangekondigd aanvangstijdstip van niet eerder dan 19:30 uur. De praktijk echter is 30 minuten later, zodat de heren tegen een lekker gevulde zaal aankijken. Publieksparticipatie blijft op een laf niveau, maar de welgemeende woorden van de heren om het publiek te bedanken om zo vroeg aanwezig te zijn op deze eerste dag van de week voor de support act komen erg sympathiek over, en ondersteunen de attitude van de heren op het podium.
Dan is het de beurt aan de band waar iedereen eigenlijk echt voor komt: Tiger Army. Helaas valt deze band na opener Prelude: Ad Victoriam meteen in een diep gat als ze Firefall spelen: we worden getrakteerd op een brij van geluid met een onhoorbare zanger waarbij het nummer pas door mij in het refrein herkend wordt. Geen beste opener, zeker als je weet dat de eigen geluidsman een uitgebreide soundcheck gedaan heeft. Ik snap dat een lege zaal anders klinkt dan een volle en dat er wat puntjes op de i gezet moeten worden, maar als na 5 nummers de zaal nog steeds getrakteerd wordt op een brij van geluid zie ik meerdere veelbetekenende blikken om me heen.
De rest van het optreden kabbelt voort met een erg aanwezige “Amerikaanse attitude”. Sorry, maar bij ons nuchtere Europeanen is het niet vanzelfsprekend dat je je mag beroepen op een reputatie en als goden vereerd wordt, zeker niet als je voorlaatste album een decennium oud is. Wij verwachten dat je het geld wat wij voor een ticket betaald hebben ook waarmaakt. Dat je van begin tot einde de touwtjes in handen neemt en voor entertainment zorgt. Niet voor een setlist die op autopilot afgeraffeld wordt en waarbij de enige entertainment factor is dat bassist en zanger ieder nummer eventjes in het midden bij elkaar gaan staan. Want dat ‘truukje’ gaat na de derde keer ook vervelen. Die korte drumsolo van Mike en ’t feit dat Djordje op het einde eventjes op z’n rug gaat liggen en de contrabas omgekeerd in de lucht houdend bespeelt veranderen niks aan het feit dat we zojuist een erg korte set van een uurtje met weinig inspiratie mee hebben gemaakt. De tussendoor geslaakte kreet “Tiger Army Never Dies” kan niet wranger overkomen: wat niet leeft kan ook niet doodgaan.
De drie eerste albums van de band staan in de collectie van ondergetekende. En die albums zijn er ook de reden van dat ik reikhalzend naar vanavond uitgekeken heb. Ik keer teleurgesteld huiswaarts. De muziek van de band heeft daarmee voor mij absoluut niet afgedaan. Maar ik weet wel dat als ik nog een keer muziek van hun wil horen, ik dat wel lekker thuis doe. Want de meerwaarde van een live concert was vanavond de grote afwezige. Jammer. Erg jammer…
Setlist Tiger Army: Prelude: Ad Victoriam – Firefall – Ghostfire – When Night Comes Down – Devil Lurks – 20 Flight Rock – Cupid’s Victim – Dark & Lonely Night – Pain – F.T.W. – Jungle Cat – Rumble – Rose Of The Devil’s Garden – Never Die – (encore) Morning Light – Moonlite Dreams – Sea Of Fire.