Tindersticks – 013 (Tilburg) 04/11/2016

Voor de tweede avond op rij begeef ik mij naar de 013 voor een seated show. Deze keer met extra restricties v.w.b. fotograferen op zak, dit is een voorteken dat de band waarschijnlijk voor maximale beleving voor het publiek gaat. De band in kwestie is Tindersticks. Volgens de vooraankondiging van de 013 heeft de band in hun 25-jarig bestaan 11 albums afgeleverd waarbij er geen enkel van mindere kwaliteit is. Is dit objectief of subjectief? Ik ga de melancholieke, neo-klassieke kamerpop vanavond voor het eerst live meemaken…
Het grote voordeel van de 013: ze kunnen de zaal kleiner maken wanneer een optreden niet uitverkoopt. Dat is vanavond het geval, maar de schotten halverwege en de gordijnen voor het balkon wekken de indruk dat je je in een volle zaal begeeft, wat de totaalbeleving absoluut ten goede komt. Er is achterin slechts 1 deur beschikbaar om de zaal te betreden of te verlaten: het wordt duidelijk dat de intentie van vanavond een kamerconcert is!
Stipt op tijd betreedt The Amor Belhom Duo het podium. We praten over een zanger / gitarist en een drummer die naast z’n drumset allerlei andere ritmische instrumenten bespeelt. Als hij vrij snel xylofoon-achtige geluiden produceert, komt spontaan de term lullaby singer-songwriter in me op. Waarbij dit niet geassocieerd moet worden met slaapverwekkend, maar eerder met rustgevend. Avant-pop met folk, jazz & post-rock invloeden is de term die het duo er zelf aan geeft. Een aangenaam half uurtje van een set die geen excessieve muzikale / dynamische uitspattingen kent, maar die door de diversiteit van de ritmesectie verassend gevarieerd blijft.
Tijdens de ombouw is het rush-hour bij de bar: iedereen die zichzelf nog van een drankje wil voorzien kan dat nu doen: tijdens het optreden zal de bar gesloten worden. Mijn eerste indruk als ik dit meekrijg is dat de band nogal over het paard getild is: ik verneem dat de band gaat stoppen als er te veel rumour in de zaal is. Een wel heel erg extreme manier om de Dutch Disease de kop in te drukken…
Als het optreden eenmaal begint duurt het niet lang dat ik op mijn te snelle vooroordeel terug moet komen: de stilte in de zaal is precies wat nodig is om de muziek van Tindersticks maximaal tot z’n recht te kunnen komen. Ondersteund door een subtiele lichtshow weet de warme stem van zanger Stuart je nummer na nummer te raken. Of het nou de hele ingetogen nummers zijn of de wat meer up-tempo songs: ze worden met een muzikale perfectie en een rustgevende vanzelfsprekendheid gebracht wat slechts aan topmuzikanten voorbehouden is.
Wanneer een band in een grote zaal speelt dan zijn ze natuurlijk niet alleen van hun eigen kwaliteiten afhankelijk, maar ook van de techniek en niet te onderschatten de geluidsman achter de mengtafel. Vanavond is duidelijk dat er iemand met vakkennis achter de knoppen staat: hoe het geluid in de zaal overkomt laat iedere multi-channel blu-ray verbleken. Doe je ogen dicht en laat je meevoeren…
Toch wordt me tijdens het optreden ook duidelijk hoe het kan komen dat de zaal niet uitverkocht is. De melancholische muziek en mompelende zang is allesbehalve mainstream, je moet hier echt liefhebber voor zijn. Maar als er alleen maar liefhebbers in de zaal zitten kun je een groots optreden voor een niet zo heel groot publiek neerzetten. En dat is precies wat hier vanavond gebeurt. Hoe dit concert samen te vatten? Ik waag een poging met sublieme perfectie…