Tiny Legs Tim – Elsewhere Bound

Can white men sing the blues? Daar zijn we het al een hele tijd over eens. Dat kunnen we. Maar hoe ver kan je dat oprekken? Op In The Morning zingt Tiny Legs Tim dat hij ‘true’ blijft ‘to one woman’ en ook nog eens ‘I don’t drink no alcohol’. Dan gaan er bij menig bluesrockliefhebber toch al een paar verklikkerlichtjes oplichten. En dan opent Tiny Legs Tim zijn nieuwste album ook nog eens met de meest funky soul-blazerssectie die je in België bij elkaar kan krijgen. Wie daarvoor niet op de vlucht slaat, krijgt van deze Bleke Belg een lesje out of the box-blues.
Tiny Legs Tim’s vorige album was geschoeid op de leest van de Deltablues. Voor Elsewhere Bound tapt hij uit veel meer vaatjes. Opener en titeltrack Elsewhere Bound en het daarop volgende One More Chance hebben beide die warmbloedige soul-jas die doet denken aan hoe funk en blues elkaar vonden eind jaren ’70. Still In Love is dan weer een huwelijk tussen een halve murderballad en jazzkroegblues, met halfweg een gitaarsolo die technisch misschien niet zo heel veel voorstelt, maar die wel heel doorleefd en doorrookt klinkt. Voor swingende rhythm & blues kan je terecht op In The Morning. Muzikaal klopt het plaatje van deze track helemaal, maar in de lyrics schiet Tiny Legs Tim willekeurig op alles wat beweegt.
The Lovin’ Kind en Don’t Be Sorry volgen het spoor van de swamp-blues en americana en kunnen ook daar helemaal overtuigen. New Place is blues op een wel heel exotisch ritme en I Ain’t Ready (To Let You Go) is een folky tune voor een helemaal uit het leven gegrepen liefdeslied. Op The Game heeft Tiny Legs Tim zich voor zijn gitaarspel nogal laten inspireren door de touaregblues (Bombino en andere), met een tekst die inzake sfeer en toon doet denken aan de hoogdagen van Bob Dylan. En dat is nog niet eens het lekkerste snoepje in de winkel van Elsewhere Bound.
 
Het absolute hoogtepunt van dit door funky blazers gedomineerde album is toch het heel eenvoudige Nowhere My Home. Met niet meer dan zijn melancholieke stem en een akoestische gitaar en een treurende trompet schildert Tim een intriest schilderij van Weltschmerz en depressie. Het moet deugd gedaan hebben om deze ellende van zich af te kunnen schrijven. Deze slome americana-track kan zich meten met het beste van Untethered, het album waarop Robert Fischer van de Willard Grant Conspiracy de dood recht in de ogen kijkt. De track doet ook wat denken aan Tom Waits en aan Neil Young ten tijde van de Hitchhiker-opnames. Je vraagt je af welk verdriet Prikkebeen Tim op zijn schouders torst, maar authentieker dan dit wordt blues niet.