Dat hebben ze niet enkel te danken aan de zacht, zalvende vocalen van Peter Lodiers, maar vooral aan de trompetten van Bart Raats en Brent Cuveele. Zelden blendt een trompet zo mooi in in een rocksound. Ze blijven ver weg van de oer-mariachisound en ook van de klassieke trompetinbreng bij pakweg de Miami Sound Machine, the Pogues of Bruce Springsteen’s E-Street Band. Bart en Brent kleuren de songs heel zuinig en subtiel, maar geven zo toch meteen een eigen gezicht aan deze band. De trompetten bepalen misschien nog meer dan de melancholieke zangstem het karakter van deze band. Single The Wasted Hours is daarvan het beste voorbeeld.
Maar laat u niet afschrikken door deze lofrede op één instrument. De sound op dit album is natuurlijk het resultaat van een complete band, al kan je deze TMGS moeilijk in één hokje duwen. Denk voor het grotere geheel aan The War On Drugs, Tame Impala, Beach House, toch wel Ennio Morricone en The National. Of voor tracks afzonderlijk aan minder bekende namen als Dead Man’s Eyes, Dumont, Nova Flares, The Bony King Of Nowhere, Slow Pilot en Matt Watts. Daarbij komen veel namen van Starman Records terug, maar Felix heeft dan ook een neus voor dit genre.
Een weidse en filmische sound, twangy gitaren, zacht-zwoele trompetten, verdwaalde toetsen en een diep-melancholische stem zijn de vaste ingrediënten van TMGS op dit album. Muziek voor als je ’s avonds laat aan het vechten bent tegen de slaap: je weet dat je het einde van het album niet zal halen, maar je probeert nog van elke seconde te genieten. Zo’n album is Ain’t No Place.