Ze hebben echter de draad weer opgepikt en brachten eind april het derde album rond The Mirror Of Creation uit. Welcome To The Show biedt de luisteraar meteen het volledige palet aan muzikale elementen. Het stemgeluid van Martin LeMar (onder andere Mekong Delta) klinkt krachtig. Hij laat horen dat hij de nodige zangkwaliteiten in huis heeft om de muzikale omlijsting van dienst te zijn. Die muzikale omlijsting is krachtig neergezet en beweegt zich naar een sterk progressief geluid waarbij het tempo lekker wisselt en vooral toetsenist Oliver Schwickert zijn stempel even goed drukt in agressief en veelzijdig spel. In Morpheus zet Tomorrow’s Eve de ingezette lijn door van progressieve metal. Een zware riff opent de compositie maar bindt aardig in wanneer Martin zijn stemgeluid inzet begeleid door een licht en ingetogen hi-hatgeluid van drummer John Macaluso (Yngwie Malmsteen, Labyrinth, Ark, TNT). Van korte duur moet ik zeggen, want al gauw breekt een zwaar riffgerelateerd geluid zich weer los. De compositie verhaalt over slapeloosheid en nachtmerries. Die laatste worden muzikaal spannend neergezet terwijl Martin in een soort rapstuk zijn tekst declameerd. Bijzonder fraai is hoe Tomorrow’s Eve kracht en melodie in elkaar laat overlopen en spanning opbouwt in de afzonderlijke muziektukken.
Het stevige Bread And Circuses start lekker heftig met een strak keyboardspel op de achtergrond. Het gevoel van progressieve kwaliteit blijft sterk aanwezig en laat horen dat Tomorrow’s Eve zich internationaal zeker kan bewijzen. Onmogelijk dat deze band zich aan mijn aandacht heeft weten te onttrekken in het (verre) verleden. Zeker wanneer er even flink gespeeld wordt met ritmes en het hele arsenaal aan instrumenten even excelleert om altijd weer terug naar een helder refrein terug te keren. Ik weet niet of het aan bassist Mike LePond (Symphony X, Ross The Boss) ligt, maar het geluid doet zeker denken aan de muziek van Symphony X, hoewel in Imago ook Marillion en Queensrÿche om de hoek komen kijken. Na vier composities weet ik reeds dat ik Mirror Of Creation III de komende tijd zeker ga omarmen want Tomorrow’s Eve weet van geen ophouden wanneer ze zwaar inzetten in The System waarin de band zich afvraagt of de mensheid zich geen dienst zou kunnen bewijzen door zichzelf uit te roeien. Ook hier mag het keyboardgeluid zichzelf even kietelen in een heerlijke solo terwijl gitarist Rainer Grund en de ritmesectie fors uithalen.
Law And Order start met innemend akoestisch gitaarspel. De spanning bouwt zich langzaam op en de sfeer gaat al snel richting een proggy atmosfeer, maar blijft ingetogen waarbij de melodie de belangrijke factor blijft. In Dream Within A Dream houdt Tomorrow’s Eve die rustige atmosfeer nog even vast in een aantrekkelijk moment. Dream Within A Dream is daarmee waarschijnlijk de meest toegankelijke compositie voor een breder publiek.
In Terminal gaat het hek weer lekker progressief van de dam. Het tempo gaat omhoog, de riffs zijn wat zwaarder. Toch zorgt de zanglijn ook hier voor een toegankelijk geluid terwijl tussendoor de progressieve heipaal geregeld van stal wordt gehaald en zenuwstrelende intermezzo’s de boel verder versieren en een vervolg krijgt in Inner Sanctum.
Met Somnium Ex Machina en Gods Among Each Other sluit het album Mirror Of Creation III in stijl af. Gaat Tomorrow’s Eve in Somnium Ex Machina nog heerlijk progressief tekeer, in Gods Among Each Other krijgt het sfeerbeeld een extra impuls waardoor de gevoeligheid in de compositie nog extra wordt aangezet.
Mirror Of Creation III – Projekt Ikaros is een album dat op het progressieve vlak voor mij dit jaar hoogst waarschijnlijk een plaat in de jaarlijst verdient. In ruim een uur laat Tomorrow’s Eve me alle progressieve hoeken van de kamer zien en pakken ze me in met hoogstaande composities die alle gevoelselementen bij mij triggeren.