Tony Mills – Aan het eind had ik geen keus dan te luisteren naar mijn eigen ervaringen en evaluaties

Met Over My Dead Body heeft Tony Mills zichzelf overtroffen. Het album gaat integraal over zijn ervaringen op het vliegveld van Oslo toen hij tijdens het inchecken een hartaanval kreeg en gereanimeerd moest worden. Daarmee is Over My Dead Body zijn meest autobiografische en meest intieme album dat hij ooit heeft opgenomen. Aangezien ik nog meer wilde weten over Tony heb ik hem een paar vragen voorgeschoteld. In dit interview is Tony heel openhartig over zijn ervaringen en de jaren na zijn hartaanval.
Over My Dead Body is een uitstekend album geworden. Ik houd van de stijl die je gebruikt. Hoe hebben de diverse media en het publiek tot dusver gereageerd op het album?
Tony: Ik moet zeggen dat ik verrast ben bij het aantal goede reviews in de laatste weken. Vanuit de Verenigde Staten en uit Europa. Voor een album dat is geschreven vanuit een heel persoonlijk perspectief had ik eigenlijk niet verwacht dat ik zoveel bij het publiek zou oproepen. Tijdens het proces zijn veel mensen betrokken geweest, dus ik ben hen ook veel verschuldigd ten aanzien van hun aandeel en hun verbintenis met het album. Natuurlijk zijn er altijd de critici die het album niet zo warm ontvangen hebben, maar dat is te verwachten.
Je hebt de afgelopen jaren in diverse bands gespeeld. Sinds 2012 ben je actief als solo-artiest. Welke voor- en nadelen zijn er als solo-artiest?
Tony: De voornaamste voordelen liggen op het artistieke gedeelt. Je kunt helemaal je eigen ding doen en denken op de manier die jou het beste ligt. Het proces doorga je in je eigen tempo en het schrijven en opnemen van nummers kun je op je eigen manier vormgeven. Wanneer je onderdeel bent van een band heb je over het algemeen te maken met besluiten die je als groep neemt. Er zijn wel eens conflicten en soms ben je het absoluut niet met elkaar eens. Dat komt allemaal samen met verschillende agenda’s en uiteindelijk met een ontwricht geheel. Je ziet weinig bands die al meer dan dertig jaar in dezelfde bezetting bestaan. Of families wellicht. Bands zijn een soort tweede familie. En er zijn een boel één-ouder families en solo-artiesten.
Het album Over My Dead Body gaat over je hartconditie. Is het een conceptalbum geworden voor je?
Tony: Het is zeker een gedetailleerde muzikale uitleg voor wat er is gebeurd in mijn leven en hoe ik dat gevoelsmatig heb ervaren in 2010. En zeker hoe dat direct effect op me heeft gehad. Het album zou met gemak een dubbelaar geworden zijn, maar als andere mensen net zo zijn zoals ik, is één uur muziek van een artiest wel genoeg. Daarnaast heeft het me twee jaar gekost en had ik het einde van de tolerantie wel bereikt.
Wat was eigenlijk de belangrijkste persoonlijke reden om je ervaring te beschrijven?
Tony: Ik ben nooit een echte liefdesliedjes- popschrijver geweest. Ik schrijf meestal over de meer abstracte dingen in het leven. En ik voel met gelukkig op dat gebied. Mijn eigen ervaring met mijn “overlijden“ scheen een perfect onderwerp te zijn om over te schrijven en het zou twee vliegen in één klap zijn en tegelijkertijd zou er een last van mijn schouders afglijden. Onder andere wat opgekropte woede betreffende TNT en hoe ik zelf in deze situatie verzeild was geraakt. Het heeft gewerkt. Bij iedere stap die ik nam, voelde ik een soort bevrijding.
Heeft je hartaanval nog geleid tot enige veranderingen in je leven?
Tony: Natuurlijk. Ik leefde een leefstijl die veel te veel eiste van mijn gezondheid en in eerste instantie heb ik helemaal niets veranderd. Ik was een roker en een drinker zoals iedereen in mijn familie. En zeker ook in dertig jaar op pad zijn in diverse bands. Na een tijdje en wat meer gezondheidsklachten was het overduidelijk voor me dat een groot gedeelte van de medicijnen en gedachten over hoe ik een stuk langer zou kunnen leven, noodzakelijkerwijs zorgden dat er dingen moesten gaan veranderen. Roken en het genot dat daarbij komt moest uit mijn leven verdwijnen dus ben ik gestopt na dertig jaar. En tijdens het genezingsproces van mijn hart ben ik me weer lichamelijk in gaan spannen en dat beviel me wel. Iets dat ik ook had verwaarloosd de laatste tijd.
Terug naar het album. Het nummer Gate 21 vind ik heel goed. Wat is de betekenis van dit nummer?
Tony: Wel, dit was het einde van mijn leven zoals ik het kende op het vliegveld van Oslo. Mijn vijfde vlucht in korte tijd dat weekend stond gereed om te vertrekken vanaf Gate 21. Ik raakte echter bewusteloos toen alle passagiers aan het inchecken waren. Het was ook de plaats waar ik werd gereanimeerd. Wanneer er een weg terug is vanaf dit punt, dan moest dat met een andere mentaliteit en een groter besef van de realiteit dan ik voorheen had. Zoals zoveel nummers op het album ben ik in het nummer heel kritisch en beschrijf ik een vernietigend advies ten aanzien van mezelf en mijn houding. Ik had werkelijk alles verloren en heb zoveel geleerd door de muziek in mijn leven, dat het tijd werd om te gaan liggen om alles op een rij te zetten, want ik had al die tijd zelf niet geluisterd. Ik ben mijn leven gaan evalueren met mijn ogen en oren gesloten van de observaties en meningen van anderen. Dus aan het eind had ik geen keus dan te luisteren naar mijn eigen ervaringen en evaluaties. Dat was het enige duidelijke advies dat ik kon waarderen en accepteren.
Bitter Suite is een bijzonder nummer geworden. Ik krijg het gevoel dat er zelfs wat elementen uit de Gregoriaanse muziek naar voren komen. Waar gaat het nummer over?
Tony: Het was een donkere plaats om te zijn en daarnaast een grimmige realiteit om terug te keren in het leven met de hulp van de medische hulpverleners, compleet vreemden, vrienden en collega Victor Borge. Het was de roep terug vanuit deze duisternis, de stilte en het uitsterven, naar geluiden en vreemde geuren, onduidelijke visioenen en een verwrongen vorm van hoop dat heeft geleid tot mijn „wedergeboorte“. Mijn kreten brachten me weer terug om vervolgens mezelf te verliezen in een bewusteloosheid waarin herinneringen wazig waren en de dagen gevuld zijn met echo’s van artsen die met me bezig waren terwijl ik in een half-bewuste staat was en ik door buitensporige morfine mijn gezond verstand was verloren. Diverse verschijningen en illusies van dieren zaten op mijn ziekenhuisbed naar me te glimlachen, terwijl vreemde vrouwen naar me schreeuwden terwijl ik door ziekenhuiszalen liep die ik niet herkende. Ik zat te praten en schreef gebeden met een joodse schrijver, helemaal naakt, maar ik had geen behoefte aan een uitleg daarover.
In het bovenstaande vertel je al een heleboel over je doodervaring. Welke nummers op het album representeren je ervaring op het vliegveld het meest?
Tony: Het zijn niet alleen de nummers die ik al heb genoemd. Het is een combinatie van diverse nummers. Een combinatie van de nummers 28 Flights, Gate 21 en Bitter Suite. Zij zijn de ultieme belichaming van de ramp en de geschreven woorden zijn heel belangrijk voor me om te herinneren, daarna.
Je hebt je voor Over My Dead Body weten te omringen met een aantal geweldige muzikanten. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Tony: Ik heb verschillende mensen gebeld en heb diverse dingen geprobeerd. Er is een hoop dat ik nooit meer zal gebruiken en sommige dingen weer wel. Ik heb gewoon de mensen gebeld die ik het meest respecteer, die ik kende en heb hun gevraagd of ze zin hadden om mee te schrijven en wilde meedoen met zo’n project en de meesten wilden meedoen en sommigen hadden helaas geen tijd.
Op welke manier is Over My Dead Body nog meer anders dan je vorige solowerk?
Tony: De andere albums bestonden veel uit nummers die weinig met elkaar te maken hadden. Deze nummers hebben nooit zoveel betekend voor mij behalve dat ze allemaal op eenzelfde album staan, allemaal op de goede plaats op het goede moment. Dit album is een muzikale ervaring voor me, van het begin tot het eind en ik ben uiterst tevreden over het complete werk en als compleet werk dat geheel op zichzelf kan en mag staan. Ik zal waarschijnlijk niet nog een keer zo’n album maken, dus ik ben blij dat ik nu de gelegenheid heb gehad om het te maken.
Je hebt ervoor gekozen om het nummer We Should Be On By Now naar voren te schuiven als single. Waarom heb je specifiek voor dit nummer gekozen?
Tony: Ik had makkelijk kunnen kiezen voor Somewhere In London of 4 In The Morning, maar de waarheid is, dat ik Northern Star een jaar voor de release van het album al had uitgebracht. Ik zat nog midden in het schrijfproces voor het begin van het album en ik wist nog niet zo goed waar en hoe Northern Star zou aanvoelen ten opzichte van de andere nummers op het album. Dus het was een kleine test. We Should Be On By Now is het nummer dat veel verdriet met zich meedraagt omdat het gaat over de laatste werkdagen en mijn liefde voor het publiek. Ik wist dat het niet lang meer zou duren en de ervaring leerde dat er veel herinneringen en illusies gemixt werden over hoe alles goed zou kunnen gaan met een succesvolle liveband. Maar ik voelde juist dit ‚sterven‘ op het podium en het zijn juist de teksten in dit nummer die dat verhaal vertellen.
Een aantal nummers is duidelijk beïnvloed door de AOR stijl. Welke band is van grote inlvoed op je?
Tony: Ik ben altijd al beïnvloed door een hoop AOR-bands uit de jaren tachtig zoals Journey, Asia, Foreigner. Zij waren er altijd al. Maar het waren altijd de meer stevigere bands die me verder hielpen, zoals Priest, Thin Lizzy, Rush en QR. Ik hield trouwens ook altijd al veel van Skid Row.
Ik krijg het gevoel dat Andreas Nergard je dierbaar is. Kun je me iets vertellen over jullie vriendschap?
Tony: Je kunt het niet echt een vriendschap noemen, meer een goede professionele relatie. We hebben samen gewerkt aan verschillende succesvolle muziekprojecten. Momenteel hebben we geen concrete plannen.
Hoe ziet de toekomst eruit voor Tony Mills?
Tony: Voorlopig neem ik een kleine pauze en ben ik aan een boek aan het werken voordat ik besluiten neem over de diverse mogelijkheden die 2015 me zal brengen.
Mag ik je tot slot hartelijk bedanken voor dit interview. Wat is, aan het eind, jouw levensles?
Tony: Blijf bij jezelf. Verwacht niet dat je een rock en roll leven kan leven en morgen als dezelfde man wakker kan worden zoals je gisteren was. Dat gebeurt niet.