Tony Mills – Over My Dead Body

Tony Mills draait al jaren mee en was dé stem bij onder meer TNT, Shy en China Blue. Met Over My Dead Body is hij toe aan zijn vierde solo-album. Geschreven in de afgelopen twee jaar nadat hij, na een succesvolle tour met TNT, de band vaarwel zei in 2012. Hij wist zich voor dit product te omringen met gerenommeerde muzikanten zoals Henning Ramseth (Ram-Zet), Robert Sal (W.E.T.) en Andreas Nergard en wist Neil Kernon (Shy, Dokken, Queensrÿche) te strikken voor de productie.
Het album kunnen we rustig autobiografisch noemen, omdat het geheel in het teken staat van zijn hartproblemen op een Noors vliegveld in 2010. Tekstueel komt dit het meest duidelijk naar voren in het centrum van het album. Muzikaal is het echter niet zwaar beladen. Het grote merendeel van de nummers luistert uiterst prettig weg en refereert regelmatig naar het geluid van Journey. Vooral in No Love Lost, 4 In The Morning en het uiterst prettige Somewhere In London. Het refrein in laatstgenoemd nummer is zo lekker dat het dagen in je hoofd blijft hangen en niet eens irritant wordt. Daarbij ligt er een lekker gitaargeluid centraal in het nummer terwijl de tweede gitaar met een mooie solo het geheel van extra interessant maakt. De vergelijking met Journey is niet de enige inspiratiebron die aan de basis van de nummers op het album ligt. De opener Time Won’t Wait heeft ook dat aanstekelijke AOR gehalte en Tony Mills klinkt bij tijd en wijle als een combinatie van Geoff Tate en Steve Perry. Iets dat mij persoonlijk bijna euforisch in de oren klinkt. Northern Star ligt makkelijk in het gehoor en zou op een album van Avantasia niet misstaan terwijl het indrukwekkende Gate 21 krachtig is in zijn eenvoud, mede door de aan Hendrix gelinkte gitaarriff in het begin. Daar ergens tussen is er nog het snelle 28 Flights¸ de powerballad We Should Be On By Now (met een bijzonder applaus aan het begin en het eind), het acapella-achtige Bitter Suite, dat bijna Gregoriaans aandoet en de filmische epiloog, de grand finale, Free Spirits. Een nummer dat een mooi contrast laat horen tussen een vol en krachtig geluid in combinatie met een ijl pianogeluid in de start.
Over My Dead Body is een dijk van een album van Tony Mills. De kracht ligt ‘m in de eenvoud en de aantrekkelijkheid van de nummers. Nummers die je pakken en bezig blijven houden. De stem van Tony Mills ligt daarbij prettig in het gehoor (hoewel er altijd mensen zullen zijn die zijn toch wat hoge stemgeluid irritant vinden) en hij laat horen dat er meer dan een hartaanval nodig is om hem neer te halen.
[youtube id=”IH3dI60TgHg” align=”center” mode=”normal” autoplay=”no” aspect_ratio=”4:3″ parameters=”https://www.youtube.com/watch?v=IH3dI60TgHg”]